We zijn intussen weer een paar dagen verder. En net zoals altijd op vakantie vergeten we welke dag het is en gaan de dagen traag maar ook snel voorbij. De laatste paar dagen hebben we mogen genieten van uitzonderlijk warm en mooi nazomer weer. Met de bijhorende verbrande penzen uiteraard. Na onze trip naar het zuiden van Tasmanië bezochten we het 'Tasman peninsula' met een voormalige strafkolonie die we van ver eens gezien hebben en met een hoop kliffen waar de oceaan zich op te pletter smijt. Daardoor ontstaan blowholes (waar zachtere rots tussen de hardere lagen door het zeewater weg gesleten wordt ontstaan allerlei gaten waardoor de oceaan omhoog spuit). We bezochten er ook een soort dierenpark waar de zo befaamde "tasmaanse duivel' beschermd en gekweekt wordt. Er zijn niet zoveel meer van die beestjes over, zeker niet nu al meer dan 60% van de populatie gedood is door een vorm van kanker. Leuk om die beestjes toch nog gezien te hebben. Daarna reden we door naar Freycinet National Park waar zich 1 van de mooiste stranden/baai ter wereld zou bevinden. We bleven een 2 tal dagen in het park. De eerste dag (namiddag) deden we een paar kleine wandelingen en spenderen voor de rest wat uurtjes op 't strand. De zee was voor ons wel een beetje te koud om echt in te zwemmen. Vandaag dan wilden we dat befaamde strand (wineglas bay) bezoeken. Nu komen er horden toeristen op dit fenomeen af. De meesten doen een korte wandeling naar een uitzichtspunt voor de obligatoire fotos en zijn dan terug weg. Een paar lopen dan een uurtje verder tot op het strand zelf. Wij hadden geen zin in massa toerisme dus besloten we naar een bergtop te wandelen vanwaar je ongelooflijk zicht op de baai zou hebben. Volgens het informatie centrum ging het om een zware wandeling met klimmen en zeker niet aan te raden wanneer het nat zou liggen. Maar omdat alle wandelingen hier zo massatoeristisch aangelegd zijn geloofden we er niet teveel van. En toch was ze moeilijk genoeg. Inderdaad heel veel klauterwerk maar we hebben al veel zwaardere/moeilijkere dingen gedaan, alleen niet met een baby op de rug natuurlijk. Boven was het zicht inderdaad fenomenaal. Er zaten al een paar andere vroege vogels (een australische oudere dame, een schot die de wereld rond reist en een ouder tasmaans koppel) op de top. Groot was hun verbazing toen we Kai opeens uit de draagdoek toverden (niemand had hem zien zitten, helemaal beschut in de draagdoek). Hij zal 1 van de weinig babies zijn die ooit op de top van Mount Amos geweest is. We besluiten om samen met de anderen naar beneden te klimmen (safety in numbers). Terug beneden besluiten we met de dame en de schot op het strand te gaan picnicken en zwemmen. 't wordt weer een leuke bedoening. Ik leer intussen ook dat die blauwe blaasjes waar ik gisteren op één van de rotsstrandjes in zitten koteren heb (ik dacht dat het zeewier was) één van de gevaarlijkste kwallen ter wereld is (portugees oorlogschip). Als je die op 't strand ziet liggen spring je best niet in 't water. Gelukkig waren het allemaal kleintjes...
Na het strandonderonsje nemen we de schot mee en rijden nog meer noordwaards langs de kust (met de nodige fotogenieke strand en oceaan zichten) om uiteindelijk St Helens te bereiken. Hier eindigt de geasfalteerde baan naar het noorden (verder langs de kust) en begint een 29 km lang strand : bay of fires, alweer 1 van de mooiste ter wereld. Morgen gaan we even een strandwandeling doen vooraleer we het binnenland in trekken om alweer een gans andere fauna en flora te ontdekken: op naar de alpiene hooglanden met regenwoud en meren! We merken nu ook steeds meer en meer dat 11 dagen veel te weinig is om Tasmanië te bezoeken. Een maand zou veel betern zijn!