cruisen in Taz

Intussen zijn we heel wat dagen verder, en aan het einde van onze Taz-trip.
Op de campsite van Craddle mountain NP was er internet, maar heel traag dus konden we niet echt een verslag uploaden. In het NP besloten we eens te meer niet de typische dagjesmensen wandeltocht rond het meer te doen (bijna alle NP hebben hier iets met een meer te doen) maar om een 'bergje' te beklimmen om van daaruit beter uitzicht te hebben. Wisten wij veel dat die bergtop zowat eht begin is van de fameuze overland track, een meerdaagse trektocht die in onze eigen ogen vrij gemakkelijk is, te zien aan de mensen van allerlei slag en conditie die in karavaan aan de track begonnen. Desalnietemin begon het bij ons te kriebelen en was 't niet wegens tijdsgebrek, we hadden de rugzak met tent en slaapzak op de rug gesmeten en we waren weg...
Na Craddle mountain NP wilden we in 1 trek door rijden naar de andere kant van het NP, waar je zowat half het eiland moet voor af rijden. Maar halverwege besloten we om af te draaien naar de westkust van Tasmanië omdat we toch nog een dag over hadden. Volgens de reisgids moesten we in het stadje Strahan zeker de cruise naar de ingang van de haven plus de rivier op in het regenwoud doen. Dus, naar stadje gereden, cruise geboekt, geen zin om op de camping neus aan neus met al de andere toeristen te staan dus op zoek naar een plaatsje om wild te staan. UIteindelijk eindigden we op de parking van Ocean Beach, naast een aantal andere campers. Weer een prachtig strand plus west gelegen dus dat beloofde een mooie zonsondergang te worden. Tegen zonsondergang was de parking al vol gestroomd met mensen die naar de zonsondergang kwamen kijken. Ik had intussen een pasta schotel gekookt en tot groot jolijt van andere toeristen installeerden wij ons aan de picnic tafel, met een fles tasmaanse wijn en uitzicht op de ondergaande zon. Prachtig, daar werden we even stil van, tussen ons zitplaatsje en tienduizende kilometers verder, Argentinië, niets dan oceaan...'t werd nog een gezellige avond, met de andere campertoeristen die daar ook bleven overnachten. Reiservaring en levensvisies uitwisselen bij een glas wijn, even hadden we soulmates gevonden.
De volgende dag gingen we cruisen. We hadden de luxueze versie genomen om plaatsjes met een uitzicht te hebben. Dus de komende 5 uren hebben we ons bezat aan champagne en ons kas volgestoken met eten. Ja, je moet waar voor je geld kiezen hé. De cruise bracht ons eerst naar 'Hells gate': de heel smalle ingang van de haven ('t stadje ligt in een beschermde baai waar de rivier Gordon ook uitmondt). Onze cruiser van ci. 8m had maar een paar meter langs beide zijden overschot. Daarna konden we een viskwekerij bezien waar oceaan forel wordt gekweekt. We kregen zelf een kleurenstaal kaart te zien: restaurants en kopers moeten maar laten weten welk kleurtje van zalmroze de vis moet zijn. De kapitein wist tijdens het varen ook heel wat verhalen te vertellen. Daarna ging het de Gordon rivier op, het regenwoud binnen. Wij zaten op de eerste boot dus het water was nog niet verstoord en spiegelglad, weer schone fotos dus. We mochten een wandeling in het regenwoud doen, maar veel meer dan de occasionele walibi en vlieg zagen we niet, nogal logisch als je op stap bent met > 100 gepensioneerde aussies. De grootste attractie was Kai denken we want elke bomma kwam wel eens langs voor een babbeltje en een 'he is so cute!!!' en een foto. Helaas weet ons manneke dat maar al te goed. Hij moet nog maar iemand zien en hij poseert al en tovert zijn schoonste lach boven. En als ze dan nog niet kijken dan wroet en roept hij tot ze aandacht geven.
Na het regenwoud werden we nog gedropt op Sarahs island. Tasmanië was namelijk net als zoveel kolonies een eiland waar gevangen gedropt worden. En de levensomstandigheden waren hier zo hard dat gevangenen vaak een moord pleegden om geëxicutioneerd te worden. We kregen de ganse uitleg met veel animo van een overenthousiaste chileense toneelspeler.
Na de cruise trokken we door naar Craddle NP, de andere kant dan de vorige keer. Helaas was het weer aan het keren en tegen de volgende ochtend had het al geregend en het zag er niet super uit. We besloten om dus geen langere tocht te doen, maar een paar korte wandelingen. Na Craddle mountain NP moesten we weer heel veel kilometers rijden naar het volgende NP: Mount Field, één van Tasmaniës drukst bezochten NP. Omdat we nog vrij vroeg in de namiddag waren besloten we verder de vallei binnen te rijden, naar Gordon Dam, Tasmaniës grootste dam. We waren daar zowat alleen op de wereld maar helaas kregen we daar nogal een stortbui over ons. Na ons avondeten besloten we om toch nog de bochtige rit naar beneden te riskeren om al aan Mount Field NP te kunnen kamperen. Strikt gezien mogen we snachts niet rijden, te gevaarlijk voor schade aan de camper. En voor de inheemse fauna. Het aantal plat gereden beestjes hier is gigantisch. Elke 100 meten zie je wel een karkas. We zien bijna meer dode beesten dan levende. Dus wij met ogen goed open naar beneden, zo lang mogelijk zonder lichten, om de beestjes niet te verblinden. Hoe donkerder, hoe weer beestjes op de weg kwamen. Gelukkig sprongen ze allemaal braaf de juiste kant op, de berm in. Tegen dat we aan het NP kwamen was het pikkedonker en moesten we stapvoets rijden want de weg zat gewoon vol springers. Op de parking van het NP hielden ze precies een theekransje. Voor Bart natuurlijk weer de ideale gelegenheid om de pillamp en het fototoestel boven te halen. De beestjes keken even nieuwschierig naar ons als wij naar hen. Midden in de nacht wilde één van hen zelfs even op bezoek in de camper. Via de deur lukte het niet dus probeerde hij het dan maar via het luikje in het dak. Hij is gelukkig niet binnen geraakt.
Deze morgen wilden we naar hoog in het park, maar met onze camper mogen we niet op grindwegen plus de weg zou nogal smal zijn en de bomen te laag. Wij hebben dan maar geprobeerd er al liftend te geraken maar dat duurde een tijdje want de meeste toeristen zijn enkel geïnteresseerd in de omgeving rond het visitor centre. Gelukkig kregen we na een tijdje een lift. Boven was eht een pak kouder en het weer zag er weer dreigend uit. Na een fikse wandeling vreesden we al geen lift naar beneden te krijgen omdat er maar een paar autos op de parking stonden maar gelukkig vertrok er juist een auto naar beneden. Na nog een stop aan enkele watervallen zat onze NP belevenis er op.
Nu staan we op een camping niet ver van de luchthaven om alle was en plas te doen, de camper op te kuisen etc. Morgenochtend vliegen we al terug naar Sydney. Hopelijk geraakt onze camper goed door de inspectie en zal de schade aan het dak niet teveel kosten. Verder gaan we onze camper properder achter laten dan we ze gekregen hebben.