Mooie liedjes ...

UIteindelijk hebben we in de grampains toch niet geklommen. Weeral te duur. Onze eerste dag begonnen we met een bezoek aan het Aboriginal cultureel centrum waar Bart even met één van de mensen van 't centrum samen zit om wat basis kennis over de didgeridoo op te doen. Hij is er snel mee weg en kan geluid produceren, maar dan zal het nog jaren vergen eer je vlotjes kan spelen. Je moet er namelijk een speciale techniek voor ontwikkelen: ademen terwijl je ook lucht uit blaast, een beetje zoals doedelzak spelen (wat we ook niet kunnen). Vrouwen mogen geen didgeredoo spelen, dus ik krijg enkel een pvc buis en een stofzuigerbuis aan geboden.
In de namiddag bezochten we wat bezienswaardigheden: de typische uitkijk punten en watervallen met uiteraard geprepareerde paden van maximuum 2 km. We worden verwend en lui zo.
De volgende dag, meteen ook de laatste in de grampains besloten we een afgelegen site te bezoeken voor wat bushwalks en om aboriginal rotschilderijen te zien. Deze laatste waren niet zo indrukwekkend, er zullen er ongetwijfeld veel mooiere te zien zijn maar waarschijnlijk moeten we daarvoor de outback in. Daarna besloten we een wandeling te doen op zoek naar de klimmassieven en rotsen. De hitte is echter enorm en het lukte ons amper om evenveel vocht binnen te krijgen als we uit zweten. Door de hitte zat er precies ook lood in mijn benen.
Intussen moesten ook beslissingen genomen worden: hoe vullen we onze laatste dagen in? Tussen de grampains en Adelaide zijn niet echt veel uitschieters qua bezienswaardigheden, behalve een paar national parks. Optie 1 was om direct door te steken tot een 300 tal km voorbij Adelaïde naar Flinders Range, een schitterend national park dat ons al een voorproefje van de outback zou geven. Maar dat zou wel een lange dag rijden worden (> 12 uur) en een beetje zot om daar dan maar 1 dag te kunnen spenderen. Optie 2 is afzakken naar Kangaroo Island, een prachtig eiland met unieke fauna en flora, dat onder het Fleurieu schiereiland ligt, vlak onder Adelaïde. Helaas is de ferrie er naar toe gigantisch duur en het eiland te mooi om ook weer voor maar 1 dag naar toe te gaan. UIteindelijk besloten we om gewoon naar het Fleurieu schiereiland te rijden om nog wat zon, zee en strand mee te pikken. Er is daar ook net een nieuwe YHA jeugdherberg geopend in Port Eliot. De YHA wass weeral een schitterende jeugdherberg, erg kalm met leuke ruimtes. We houden de laatste dagen een rustig tempo aan dus veel stond er niet op het programma. Bart kreeg van de YHA uitbater een snorkel set mee dus we gingen eerst op zoek naar een mooie plaats voor hem om te snorkelen. Ik installeerde me met Kai op een klein strandje in Victor Harbor maar mag al snel op de rotsen vluchten wegens het opkomende tij. Bart had het ook niet onder de markt want zijn snorklemasker paste niet en zijn zwemvinnen waren te klein. Hij zag dus veel water, helaas meer in zijn bril dan door zijn bril. Zo miste hij net de zeehond die met hem een rondje wou zwemmen. Daarna besloten we om Kai in slaap te wandelen. Victor Harbor was in koloniale tijden de plaats van waaruit alle graan etc naar de rest van australië en de wereld werd verscheept. Het graan kwam per stoomtrein van het vaste land toe, maar vermits het stadje zelf in een baai ligt met vrij ondiep water, beschermd door een klein eilandje in de baai legden alle schepen aan op eht eilandje (granite island). Dat eilandje is met Victor Harbor verbonden door een lange houten pier waarover de goederen dan per paardentram naar de werf gebracht werden. De paardentram is nu een toeristische attractie. Plus een kleine kolonie pinguins heeft hier ook zijn nestplaats en elke avond komen de beestjes na een dag vissen op zee hier aan land, ook een toeristische attractie. Wij houden het bij een wandeling rond het eiland. Aan de oceaan kant zijn de golven alweer spectaculair en ter hoogte van de golfbreker doet ze verwoed pogingen om de toeristen op te eten. Hilarische fotomomenten want iedereen wil wel op een foto met een brekende opspattende golf op de achtergrond (totdat de golf voor een gratis douche zorgt). Wij lopen de golfbreker op want aan het eind zijn een paar zeehonden aan het spelen.
We zijn niet zo onder de indruk van het schiereiland, we vonden de oceaan hier niet zo mooi en de vele bebouwing met vakantie huisjes en appartementen geeft het een 'belgische kust' gevoel.
Vandaag dan besloten we om ons geluk nog eens met een cruise te proberen. En wat een hoogtepunt is dit geworden (ondanks het wederom bejaarde publiek). Net voor het schiereiland mondt de Murray rivier uit, 1 van Australiës belangerijkste rivieren die uiteraard alweer deftig om zeep wordt geholpen door klimaat veranderingen en door het over gebruik (door het tekort aan water hier in dit gortdroge land wordt teveel water uit de rivieren gehaald). Waar de Murray in de zee uitmondt is een gigantisch gebied met zandduinen, meren, laag waterland etc ontstaan met een constant spel tussen zoet en zout water. Onze boot is klein, maar voor 40 man. Onze gids is gepassioneerd en weet immens veel te vertellen over de omgeving, de dynamiek van dit waterlandschap, de fauna en flora. Via een sluis (om het zoet en zout water gescheiden te houden) varen we de meren op. Na een tijdje mogen we aan land voor een eerste wandeling, door de duinen naar de oceaan die hier wel weer prachtig is. De gids leert ons naar 'cockles' = schelpen te zoeken. Enkel diegene van een bepaalde grote mogen geoogst worden. De dapperen mogen ze rauw proeven maar tegen dat we terug aan de boot zijn heeft de stuurman een hoop schelpen bereid in een heerlijk sausje, veel beter dan rauw. Na de middag leggen we nog eens aan en verteld de gids uitgebreid hoe op de zoute onderlaag onder de zandduinen een grote bel (zoet water) regenwater opgeslagen is. We graven naar het water en het smaakt nog goed ook. Door deze grote zoet water reservoires leefden hier vele diersoorten en eetbare planten waardoor hier een welvarende aboriginal kolonie kon leven. Uiteraard tot de kolonisten vonden dat deze duinen veel beter geschikt waren om hun vee te laten grazen waardoor ook hier de aboriginals verjaagd werden. Deze site is nog altijd van groot belang voor de Aboriginals dus we mogen van de gids enkel op bepaalde plaatsen lopen (en inderdaad, we zien verschillende menselijke beenderen liggen). We leren heel wat bij over de gebruiken, veel beter dan een museum. We zijn uteindelijk erg blij dat we deze cruise nog meegepikt hebben en uiteraard was Kai weer de publiekslieveling bij de oudere dametjes en heren.
Na een uurtje rijden zijn we dan uiteindelijk aangekomen in Adelaïde, onze eind bestemming. We hebben intussen al de auto leeg gemaakt (die een stort was na een maand uit de koffer te leven) en nu moeten we nog zien uit te vinden hoe we alles in de valiezen gaan krijgen. Morgen moeten we de auto nog kuisen en dan gaan binnen brengen. Daarna nog wat de stad verkennen en dinsdag ochtend moeten we helaas al terug naar huis.

Great ocean road

Onze great ocean road trip zit er ook al weer op. We begonnen er aan, na Melbourne met een overnachting in de jeugdherberg van Lorne, kleine houten gebouwtjes in cottage stijl, in het regenwoud. Helaas weer een weekend dus veel zingende aussies in de buurt. De dag erna uiteraard gewekt door een concert van kaketoe gekrijs (en Kai kan al heel goed zo'n beest imiteren, net echt) maar we hadden maar een korte trip gepland, 40 km. Helaas was het national park dat we wilden bezoeken gesloten voor toeristen omdat ze gecontroleerde branden aan het opzetten waren (als preventie tegen de grote bosbranden en ter regeneratie van het woud worden het struikgewas en lage planten door de parkrangers af gebrand). Streep door de rekening dus een ganse dag lekker nietsnutten in het vooruitzicht. Tegen de middag arriveerden we al in Apollo Bay, onze overnachtingsplaats. De jeugdherberg is nog maar een paar jaar oud, en een prijzen winnend 1,5 miljoen euro pasief huis en bovendien een schitterend staaltje van moderne architectuur. Wat een zalige plaats om een dagje te niksen. Onze kamer heeft een eigen balkon en terwijl Kai een middagdutje doet en Bart oefent op de didgeredoo installeer ik me met een roddelboekje op het balkon.
Het huis zelf is erg interessant en zo gebouwd om in de winter maximaal warmte binnen te krijgen en in de zomer maximaal te koelen (zonder airco). Er zijn overal ruimtes met gigantische hoeksalons, bankirai terassen, een kruidentuin...jammer dat we ook hier maar 1 nacht blijven. Na wat niksen doen we nog een korte strandwandeling en genieten van een lekkere pasta schotel bij zonsondergang op het dakterras. Life is beautifull that way...
Met spijt verlaten we de volgende ochtend het hostel en trekken verder de great ocean road op. Al snel is 't file rijden wegens de grote hoop bange puiten en karavans. Ongelooflijk hoe de doordeweekse australiër en toerist schrik heeft van wat hellingen en bochtige wegen. Gelukkig krijgt Bart er af en toe genoeg van en onderneemt waar het kan wat riskante inhaalmanoevres. UIteindelijk is het beter zo want in een kolonne dicht opeen rijdende autos waarvan de helft van de bestuurders plots remmen zonder reden (heeft ook veel te maken met de automatische versnellingsbak waar de meesten niet van beseffen dat ze ook een stand voor bergop en bargaf hebben) is veel gevaarlijker.
Langs de great ocean road heb je verschillende rotsformaties waar het kolkende zeewater de zachtere rots heeft weg gesleten. Om de zoveel kilometer zijn er dus parkings met uitzichtpunten en toeristen. Gelukkig doen de meeste toeristen alleen de meeste bekende (brochure materiaal) stops zodat we de rest meestal voor onszelf hebben. Aan de laatste stop ontdekken we door over een muurtje te klauteren een grote rotspoel die een beetje op een rand hangt met daaronder de beukende golven van de oceaan. Het water is warmer dan dat van de oceaan en bart laat zich tot een zwempartijtje verleiden, in adamskostuum want de zwembroeken liggen in de auto. Net wanneer hij het water wil in springen komt een groepje toeristen om de hoek. Hilarisch moment...betrapt...en vereeuwigt met hun fototoestellen.
Tegen de avond slaat het weer helemaal om en krijgen we zelfs regen. We hebben de great ocean road achter ons gelaten en we zijn gestopt in een reservaat in een grote vulkanische krater en daar zien we onze eerste emu's (een soort struisvogelachtig beest, één van australiës nationale trotsen). Volgens de man van het visitor centre zouden er ook grote hopen kangaroos moeten tevoorschijn komen maar die laten het afweten. Een groepje witte zwitsers (pas in het land) spotten hun eerste koalas en stormen in volle vaart op het beest af. Van schrik kruipt het beest in de verkeerde boom (naaldboom ipv zijn geliefde eucalyptus boom). Na een tijdje komt het beest er uit en prompt komen de zwitsers er weer op af. Het beestje twijfelt even: aanvallen of toch maar uitwijken. Gelukkig het laatste en vindt het dan toch zijn boom. Ik vertel de zwitsers dan maar dat alhoewel het beestje er erg lief uit ziet het toch geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Als het zich bedreigd voelt kan het gemeen krabben en bijten.
Helaas is het al te laat om nog te wandelen en we besluiten de volgende dag terug te keren. De jeugdherberg is een teleurstelling, na het schitterende huis van de vorige nacht.
Vandaag dan hebben we nog een paar wandelingen in het reservaat gedaan om daarna door te steken naar de Grampains, bergachtige rotsformaties dieper het binnenland in. We hopen hier te kunnen klimmen. We blijven hier alvast een paar dagen om van de mooie natuur te genieten. Ook deze jeugdherberg is weer een ecologisch huis, met zonnepanelen, allerlei water besparende maatregelen, composterende kippen etc. En eindelijk...echte kangaroos (geen kleinere walibis, pottoroos of dergerlijke)
Daarna weten we nog niet goed hoe we verder reizen. We hebben dan nog een grote week en tussen hier en Adelaïde zou niet veel te zien zijn. We gaan nog een goed

Melbourne's afwijkende verkeersregel.

Tegen alle logica in maar voor een veiliger verkeer. Om ongevallen tussen auto's en trams te vermijden hebben ze in Melbourne een afwijkende verkeersregel ingevoerd.
Wanneer er een bord staat zoals op de foto moet je voor rechts af te slaan links voorsorteren. Als het verkeerslicht op groen komt mag je doorrijden maar niet rechts afslaan. Je moet voor de auto's gaan staan die klaarstaan voor het licht van de straat links van jouw. Wanneer het licht voor de wagens van de linkse straat op groen komt dan pas mag je als eerste over draaien.

Melbourne

Het Wilsons Promontory NP wordt door velen als één van de mooiste nationale parken van Australië gezien. Wij waren een beetje sceptisch, want ze zeggen dat hier van alles. We vertrokken met spijt uit het hostel, in druilerig weer. Tegen dat we een paar tientallen kilometers verder waren, in het national park regende het al, maar zelfs in de regen konden we al zien dat het inderdaad een prachtig park was. Helemaal niet vlak zoals ik van dit schiereiland verwacht had maar met vele heuvels, rotspartijen, bossen, baaien en stranden en eilandje. Zoals steeds ook hier weer een prima visitor centrum waar we van alle nodige informatie voorzien werden (in elk NP krijg je vollop folders en kaarten). We besloten om naar een top van een 'berg' te wandelen om een 360° uitzicht te hebben. We komen intussen nog enkele anderen uit het hostel tegen: Anna, een Spaanse van 25 jaar die haar vader nog maar een jaar geleden voor het eerst zag, en haar vader Fabrizzio. Hij is namelijk een Australische italiaan die in zijn jeugdjaren door Europa gereisd heeft en blijkbaar toen even voor de charmes van een Spaanse is gevallen. En ze hebben elkaar een jaar terug voor het eerst ontmoet en reizen nu samen door Australië. Nama, een Israëlische die in Tasmanië woont en hier een paar dagen een trektocht doet. En dan nog een duitser die nogal met zijn hoofd in de wolken loopt.
Als we boven op de berg staan en het laatste stukje rots over klauteren hebben we zoals iedereen een heel groot 'wow' effect. Indrukwekkend zicht en met ster zowat het mooiste dat we al gezien hebben. Helaas jaagt een grote dreigende regenwolk ons al veel te snel van de top. Nadien nemen we afscheid van Anna en haar vader en wij trekken naar 'Squeaky beach' of 'piepend strand' zo genoemd omwille van het geluid het strand maakt als je erover loopt. En dat komt omdat alle zandkorrels een beetje van dezelfde grote zijn...
Het strand zelf is stralend wit, heeft rood getinte rotsen en beukende golven...prachtig. Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en onder stralende zon rijden we door naar Melbourne. Ik heb een kaart in de wegenatlas waarop Melbourne (stad van 5 miljoen inwoners) niet veel groter is dan een paar vierkante centimeters. Aan de hand daar van moet ik de weg naar de jeugdherberg vinden, en we rijden maar één keer fout (maar toch in de goede richting), behalve in de laatste 500 meter tot het hostel geraken we helemaal vast in de wirwar van zijstraten.
De omgeving rond het hostel is gelukkig wel heel rustig. We kunnen de auto hier een aantal dagen parkeren en de stad per openbaar vervoer verkennen. Veel dagen hebben we hier niet gepland en dat is mischien wel jammer want er is heel wat aan cultuur te zien hier. Er is een blijvende rivaliteit tussen Sydney en Melbourne en we kiezen toch de kant van Melbourne. De stad is minder druk en verstikkend dan Sydney en lijkt zelfs Europeser. Wij houden er alvast van.
Donderdag hebben we heel wat tijd gespendeerd in de Fitzroy wijk, niet toeristisch maar met allerlei kleine cafeetjes, gallerijtjes, vintage en lokale designers winkeltjes. 's Avonds trokken we dan naar Federation Square, waar altijd vanalles te doen is en daar konden we in open lucht op groot scherm van een Bollywood movie (Bollywood = indische hollywood, typsiche films met veel dansen en zingen) genieten, helaas niet tot het einde want 't was al na bedtijd voor Kai. Gisteren bezochten we dan de botanische tuinen, de Queen Victoria market en wandelden wat door verschillende wijken. Deze morgen gingen we nog op zoek naar een didgeridoo voor bart (een echte en geen 'made in China'), bezochten de toeristische St Kilda wijk (niets voor ons) en daarna zat ons bezoek aan MElbourne er al weer op.
Intussen zijn we dan begonnen aan de 'Great ocean road' een paar honderd kilometer bochtige wegen die vlak langs de oceaan lopen met prachtige door de golven uit gesleten rotsformaties en vele surfstranden. Daarna trekken we terug het binnenland in, richting Adelaïde want de eindmeet is in zicht, onze dagen in Oz zijn geteld :(

Koala's

Nog maar eens over het weer, dat bizar is voor de tijd van het jaar. De laatste dagen zijn hier een paar fikse onweders gepasseerd met in Melbourne hagelstenen zo groot als duiveneiën. In het hostel in Lakes Entrance (nog steeds in Victoria's meren district, langs de kust) zitten een paar vissers (getatoëerde ruwe bolsters met blanke pit) die hier langere tijd verblijven, en die zijn de laatste paar nachten niet kunnen uit varen wegens het weer. Ook vannacht varen ze niet. En ze zijn veel betrouwbaarder dan de gemiddelde weerman: ze kijken naar een wolk en weten meteen of er brokken van komen of niet. Er was trouwens voor deze namiddag ook een zwaar onweer met hagel voorspeld maar die is uit gebleven, al hebben we uit voorzorg de auto onder een afdak geparkeerd. Het werd in tegendeel een hete vochtige dag. We wilden een bootje huren om via de meren naar de verschillende eilandjes en de overgang naar de oceaan te varen, maar de verhuurder raadde af om zo ver te gaan, wegens de voorspelde storm. We zijn ook niet in de national parks geraakt. Vanuit 1 van de meren/baaien kun je als voetganger gratis met de ferrie oversteken naar Raymonds island en daar zaten volgens de reisgids een hoop koalas in het wild. Wij sceptisch natuurlijk want in het Koala Sanctuary park in Sydney beweerden ze dat je bijna geens kans hebt om ze in het wild te zien. En inderdaad, we zagen ze niet onmiddellijk maar na een beetje wandelen door de wijken met bomen en vakantiehuisjes, ontdekten we de eerste koala, soezend in zijn eucalyptus boom...fotomoment natuurlijk. Terwijl we in een andere boom nog een koala vinden komt een oudere heer met een hondje langs. Hij spreekt ons aan (Kai trekt veel mensen aan) en vermits de koala nogal inactief is toont hij hoe je de arme beestjes tot actie dwingt door eens met een tak tegen de stam te slaan. Bovendien stuurt hij ook nog eens zijn schoothond de boom in. Op dat moment nog verbazingwekkender dan de koala, ik heb nog nooit een hond gezien die in een boom klimt. Ik hoor aan zijn accent dat hij Nederlander is en inderdaad: hij, John Kuipers, is 35 jaar geleden uit friesland geëmmigreerd. Op één of andere manier komt het gesprek al snel op het slechte brood (toastbrood) hier en prompt worden we mee getroond om het betere brood te proeven in zijn huisje. Hij heeft hier op het eiland namelijk een optrekje gebouwd, voor hem alleen, vrouw mag enkel eens op bezoek komen. Hij vertelt languit over zijn leven (schipper, botenbouwer etc), zijn familie (we krijgen bijna heel de financiële historie van zoon, dochter neven en nichten te horen) enzv. Wel heel plezant en weeral eens een teken van hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Je wandelt gewoon rond en je kunt zo een gesprekje aanknopen met iemand die aan zijn tuinhekje staat of aan zijn boot aan het prutsen is.
Nadien wandelen we verder op zoek naar nog koalas en we spotten de ene na de andere, elke koala alleen in een boom. Eentje heeft zelfs amper schrik en zit ons een meter boven mijn hoofd nieuwschierig te observeren. Hij laat zich dan ook gewillig filmen. Zoveel mooier in het wild dan in zo'n dierenpark.
Op die manier gaat de middag vlot voorbij dus we besluiten om in Lakes entrance te slapen ipv al richting Melbourne te rijden. We pikken bijna een aziatisch lifter op. Als ik vraag waar hij heen wil, antwoordt hij apetrots in gebrekkig engels: Sydney! De arme ziel weet amper waar hij ergens is en beseft blijkbaar niet dat Sydney nog meer dan 600 km (of meer dan een dagreis) verder ligt. Lachend leg ik uit dat we maar 10 km verder gaan en hij besluit vriendelijk om toch niet mee te rijden.
In het hostel ontmoeten we weer een hoop buitenlanders en de vissers. Eentje, een verdwaalde Texaan trakteert zelfs op een hoop vers, zelf gevangen tiger prawns (iets gelijk scampis)...lekker!!
UPDATE:
Gisteren bleek alweer een veel betere dag dan verwacht, wel heel erg winderig. We maakten een lange wandeling door de bush tussen strand en meren en keerden daarna terug over het strand (90 mile beach). Door de wind leek het wel of we gezandstraald werden. Daarna bezochten we nog een Aboriginal Keeping place, opgezet om de huidige generaties over hun voorouders (die bijna volledig uitgeroeid werden) te vertellen. De Aboriginal man gaf ons daarna ook nog een uitleg over didgeredoos en verwees ons door naar een paar goede adresjes in Melbourne.
Het hostel waar we daarna naar toe gingen is een juweeltje. Een klein huisje met drie kamers, dus we zijn maar met een paar mensen en dat maakt het heel gezellig, jammer genoeg zijn ze voor de komende dagen volboekt dus we kunnen niet blijven. Straks gaan we nog wandelen/trekken in één van de mooiste national parks van Victoria en hopen dat het weer een beetje meewerkt want al het beloofde water boven Lakes Entrance dat wij niet kregen hebben ze hier, 200km verder gehad, en meer zou volgen (er worden hier nog steeds straffe verhalen verteld over het slechte weer in Melbourne). Vanavond rijden we dan door naar Melbourne.

water

Tegen alle verwachtingen en weersvoorspellingen in werd zaterdag toch nog een super dag. En omdat we dit niet hadden verwacht, hadden we ook geen zonnecreme gesmeerd (behalve voor kai) met veel verbrand vel tot gevolg. Toen we in Thredbo aan kwamen (waar we eerst wilden slapen, maar dat volboekt was) liep het vol met mannen met geruite hemden, spannende jeans en cowboy hoeden en laarzen. Ik verstond mij er niet aan. Ik dacht eerst dat dit de lokale klederdracht was om in de bergen te wandelen, maar nadien ontdekten we dat het muziek festival geen wereldmuziek maar country muziek was.
We konden met de stoeltjeslift naar boven en van daar was het nog een 12,5 km heen en terug naar de top van Australiës hoogste berg. De wandeling was gemakkelijk, want lichtjes stijgend en een volledig geplaveid pad. Helaas liepen er ook 100den andere aussies rond. Blijkbaar moet het hier een lang weekend geweest zijn want overal zijn de accomodaties vol geboekt, voornamelijk met dronken luidruchtige aussies. Vanavond (nu dus) hebben we de eer om Elvis Presly's volledige oevre te mogen aan horen, luidkeels meegezongen door jonge en niet zo jonge locals.
En dat na een volledige dag in de auto gezeten te hebben in echt hondeweer. De rit was wel mooi, ondanks de ondergelopen wegen. HEel veel bochtige kronkelende wegen waar vele australiërs geen weg mee weten. Gelukkig hebben we een groot stuk kunnen afsnijden door een weg te nemen die gedeeltelijk in gravel was.
UIteindelijk zijn we hier in het meren district van Victoria aangekomen. Morgen gaan we terug water en bos en zee en beestjes zien, hopelijk met een beetje zon.
Daarna gaat het richting melbourne gaan

Snowy mountains

Ik had bij vorige post beter eerder geklaagd over het weer. Amper 30 minuten na de post klaarde het weer volledig op. We besloten te stoppen in Narooma, ergens halverwege de 'Saphire Coast'. We hebben ons intussen lid gemaakt van YHA zoadat we in hun jeugdherbergen korting krijgen. Het YHA in Narooma was niet super, gelegen naast de snelweg waar alle roadtrucks 's nacht over razen en de kamers waren motel stijl, jaren 70. Maar we kregen in de plaats wel een schitterende strand dag. In de namiddag reden we dan een paar uur verder naar een ander strand stadje, Merimbula waar eht YHA wel in orde was, vriendelijke eigenaars. Helaas duurde het strandweer niet zo lang. Gisteren was eht alweer bewolkt en erg winderig waardoor op het strand zitten erg onaangenaam was. We hebben dan maar wandelingen gemaakt en 1 van de national parks bezocht.
Vandaag zijn we dan door gereden naar de Snowy mountains, Australië's hoogste bergketen (met als topper Mt Kozuisco, iets boven de 2000M). Vanmorgen kregen we wel te horen dat het YHA daar toch geen plaats had (we hadden donderdag al contact gezocht) omdat er een muziek festival aan de gang is dit weekend. BAd timing! Nu ja, uiteindelijk hebben we wel accomodatie gevonden in een stadje 3O minuten van het dorpje waar we wilden verblijven. 't Regent hier wel weer heel erg maar we gaan morgen toch een poging wagen om de berg te beklimmen (nu ja, te bewandelen) want het weer gaat hier in de eerste dagen niet verbeteren.