maandag 1 september: Derebasi Gölü - Atsiz Gölü

We zijn al vroeg uit de veren en kijken reikhalzend uit naar de zon want het is koud. Helaas speelt de zon verstoppertje met de steeds opkomende een weg trekkende mist. Onze kleren, schoenen en kousen zijn helaaml nog niet droog dus vooral het stappen zal vervelend worden. We breken vlot ons kamp op want na onze vele trektochten zijn we hier al heel routineus in. De Israëli's besluiten om terug te keren van zodra de mist weg is want kleine broer heeft last van de hoogte. Ik raad hen aan om de Kaçkar van de andere kant aan te vallen. Je acclimatiseert dikwijls vlotter als je even op hoogte gaat, daarna afdaalt en recupereert en dan terug naar hoogte gaat. En op kaart lijkt het dat de Kaçkar vanaf de andere kant toegankelijker is.
Vanaf onze kamp plaats doen we geen moeite om het pad (dat haast niet bestaat) te vinden maar lopen met de gps rechstreeks naar ons volgende wegpunt. Het zonnetje breekt door en we schieten goed op zodat we voor liggen op het in het boek beschreven tijdsschema. Een steile col later is het optimisme al heel wat minder. Bij het afdalen komen we heel wat Israëli's tegen. Tegen 10h houden we halt wanneer een groepje (jawel) Israëli's ons thee aanbiedt. Ze hebben het zich gemakkelijk gemaakt op een grassige helling en houden een uitgebreide theestop compleet met theeketel, glaasjes, blikjes tonijn en chips. Wij verwonderen ons over de hoeveelheid brol zij meesleuren (maar genieten wel van de thee) en we verwonderen ons ook over de vele Israëli's. Blijkbaar is deze trek zeer populair voor hen omdat het niet zo ver reizen is en nog vrij goedkoop. Na deze theestop schieten we steeds trager op. Volgens de kaart moeten we nu een heel stuk afdalen en daarna weer een nog groter stuk stijgen. Wij vinden dit raar omdat het op kaart lijkt dat we een groot stuk kunnen afsnijden door ongeveer op dezelfde hoogte te blijven lopen. En ook de verschillende groepjes Israëli's vertelden ons al over een bestaande afkorting. Door de steeds terugkomende mist vinden we de afsplitsing echter niet en we besluiten om ongeveer recht op één van de volgende gps coördinaten af te lopen. We moeten daarvoor wel een col over maar die lijkt te doen. Twee uren later blijkt dit een monster van een col te zijn, veel steiler dan verwacht. Ik loop volledig dood en val halverwege de helling in panne. Ik glijd meer achteruit dan ik omhoog geraak. Gelukkig geraakt Bart wel boven en een kleine 20 minuten later komt hij mijn rugzak halen en geraak ik ook boven. Op de col zien we ons wandelpad, gezapig stijgend. Waarschijnlijk waren we een pak sneller af geweest zonder de afkorting. Er volgt nog een vrij riskante afdaling op veel losliggende stenen. We zijn intussen al 7 uren onderweg en de kamp plaats lijkt nog niets dichter. Het wandelpad verdwijnt weer, er steekt een harde koude wind op, de kaart is niet duidelijk en de gps coördinaten kloppen ook niet met de werkelijheid. We kunnen 2 richtingen uit, alle twee over een col. Bart besluit om zonder rugzak op verkenning te trekken. UIteindelijk vinden we zo de goede richting. Met de laatste energie heisen we terug de rugzak op de rug en een goede 45 minuten later bereiken we een mooi meertje met kamp plaatsen. Bart zit er helemaal door. Hij kan nog net helpen om de tent op te zetten. Ik heb nog net een beetje over en richt het kamp verder in. Ik sta erop dat we een grote pot soep leeg eten en uit de wind en in het warme namiddag zonnetje komen we terug bij positieven. Er komen intussen verschillende groepen trekkers uit de andere richting. Wij denken dat ze kamp gaan maken bij ons maar ze trekken allemaal verder, in tegengestelde richting dan diegene waar wij vandaan kwamen. Zo komen we dus veel te laat te weten waar de afkorting werkelijk ligt. Dju toch.
Later op de avond besluiten we om de Kaçkar zelf neit te beklimmen, vandaag is te zwaar geweest en we hebben al van verschillende mensen gehoord dat de weg naar de top toch niet ongevaarlijk is. Op en af zou de klim 6 uren duren en we zien het niet zitten om dit boven op onze volgende etappe te doen.

zondag 31 augustus: Ayder - Yukari Kavron - Deberasi Golü

Na een welverdiende nachtrust genieten we op het gemak van ons eerste turkse ontbijt: komkommer, olijfjes, verse overheerlijke tomaten, kaas, honing en grote hompen ekmek (brood) en natuurlijk çay. Daarna wandelen we naar het dorpspleintje waar de dolmussen vertrekken. Onderweg vinden we een vol pakje sigaretten. Ideaal om als cadeautje aan te bieden want ze roken hier allemaal als ... turken.
We moeten nog een klein uurtje wachten eer het busje naar Yukari Kavron vertrekt. Onze bagage wordt op het dak gebonden en dan volgt het obligate op en neer rijden in de hoop nog wat extra passagiers op te pikken. Daarna volgt een indrukwekkende rit over een weg waar een ervaren 4x4 chauffeur nog over zou twijfelen maar het minibusje geraakt er zonder kleerscheuren door. Wanneer we in het zomerdorp Yukari Kavron, hoog in de bergen aan komen heeft de befaamde mist ons al volledig ingepakt en motregent het lichtjes. Bart bied de chauffeur tot groot jolijt een sigaret aan. De man wil gelijk het ganse pakje in beslag nemen maar neemt dan toch vrede met 1 sigaret. Tegen 11h beginnen we dan eindelijk aan onze trektocht en de gps bewijst al direct zijn nut in dit mistig weer. En dat weer wordt gedurende de tocht alleen maar erger. We lopen nu al volledig in regenkledij en alles is al doorweekt. Middagpauze nemen we half beschut achter een steen tegen de straffe wind. Volgens de kaart denken we dat we al dicht bij onze kamp plaats zijn maar een totaal uitgeput koppeltje dat we tegen komen zegt dat het nog 4 uur stappen is. De moed zakt me samen met het regenwater al helemaal in de schoenen. De hoogte en de zware rugzak beginnen zwaar door te wegen. Gelukkig komen we even later een Nederlands koppel tegen die ons vertelt dat de kampplaats hooguit een half uurtje verder is. Wel moeten we opletten want door de dichte mist zouden we ze kunnen missen. En inderdaad, het meertje dat de kamp plaats aanduidt is door de dichte mist onvindbaar. Gelukkig zien we op een vlak stukje een klein tentje staan. De bewoners informeren ons dat we best niet op zoek gaan naar het lager gelegen meer. We zetten in een sneltempo de tent op want we zijn helemaal verkleumd en nat tot op het bot. Gelukkig heb ik wat thermische kledij ingepakt (je weet maar nooit). De rest van de namiddag lummelen we wat in de tent. Tegen de avond merk ik opeens dat de mist een ogenblik opgetrokken is. Met nieuwe energie waag ik me uit de tent om foto's te nemen. We babbelen ook even met onze buren. Dat zijn 2 Israëli's, grote broer met zijn kleine broertje. Bij wijze van Bar Mitswa neemt grote broer kleine broer mee naar de top van de Kaçkar waar hij 4 jaar terug ook al eens was. We spreken af dat we morgen samen verder trekken.
We knutselen een avondmaal ineen, Bart pruts nog wat op de gps en tegen dat het goed en wel donker is liggen we al onder de wol, hopend op een droge dag morgen.

vrijdag 29/08 - zaterdag 30/08: de plannen veranderen al.

Na nog enkele uurtjes op het werk is de vakantie dan eindelijk een feit. Thuis moeten er nog op 't laatste moment verschillende dingen ingepakt worden, nog snel een douche, wat restjes uit de frigo eten en dan moeten we al de trein op richting Antwerpen. In Antwerpen moeten we onze tickets voor de treinrit naar Schiphol ophalen en dit geld dan meteen ook als check in voor de vlucht. Verschillende reizigers hebben dit al over het hoofd gezien en mogen als gevolg niet mee op de vlieger. De treinrit verloopt vlotjes en de vele Nederlandse waterwegen zitten vol met reigers wat een mooi zicht is. Op Schiphol kunnen we vlot inchecken en na een snelle snack kunnen we al richting gate om te boarden. Netjes op tijd, om 22h35 vliegen we met KLM naar Istanbul. We komen daar rond 1h30 aan en al snel merken we dat er geen (publiek) transport meer is naar de stad. We worden dan ook bijna onmiddllijk geronseld door een stelletje turken die ons herkennen voor de nog lichtjes naiëve toeristen de we zijn. Ze willen ons een taxirit van 200 YTL (ongeveer 100 euro) per persoon naar de stad aan smeren. Wij denken er niet aan. Wat rondvragen leert ons dat de eerste busjes/trams tegen 5h terug rijden. Volgens ons geraken we zo nooit op tijd in het treinstation waar we normaal gezien om 8.30 de trein op moeten voor de 35 uur durende rit naar Erzurum, helemaal in oostelijk Turkije. Een treinrit waar we heel erg naar uit zien. Ander alternatief is de nacht trein naar Ankara nemen en dan de volgende nacht de trein naar Erzurum te nemen. Dit lijkt ons niets want dan moeten we moe als we zijn nog een dag bepakt en bezakt in het hete Istanbu rond sloffen en verliezen we quasi een dag aan reistijd. Op het scherm binnenlandse vluchten zie ik dat er om 4h een vlucht naar Trabzon is en van daaruit kunnen we ook in de Kaçkar bergen komen, onze eerste bestemming. We moeten dan wel onze trektocht wijzigen maar dat is snel gedaan. Navraag bij de balie van Turkisch Airlines leert dat er nog plaatsen zijn en dat de prijzen ook meevallen. Knoop sle doorgehakt, nog een uurtje slapen, anderhalf uurtje vliegen en we zitten al aan de andere kant van Turkije in Trabzon aan de zwarte zee. We zitten hier al heel dicht tegen Rusland en Georgië en ik vind dat het stadje een Oostblok sfeer heeft. We zijn nog niet gewoon aan het bus syteem in Turkije dus we moeten nog zoeken. Eerst de bus op naar Pazar waar we direct kunnen overstappen in een minibusje naar Ayder. Zowat gans het openbaar vervoer in Turkije draait op zulke minibusjes, dolmus genaamd. Nog voor de middag komen we aan in Ayder en we denken dat we in Zwitserland beland zijn. Het is hier prachtig, groen, vol houten huisjes. We zoeken een pensionetje verwijderd van de hoofdbaan en proberen met handen en voeten te weten te komen hoeveel een kamer kost. Bijna niemand spreekt hier Engels en wij verstaan nog geen Turks. We verorberen onze eerste Turkse maaltijd en gaan daarna op zoek naar wasbenzine voor onze brander. Niet te vinden, en ook geen gewone benzine. Dus dan maar weer de dolmus op, naar een lager gelegen stadje en vandaar nog een paar kilometer te voet verder naar een tankstation. We moeten daar eventjes wachten op onze bus terug en krijgen daar ook meteen al onze eerste Turkse les van de jongen die de pompen bediend. Als tegenpresatie krijgt hij Engelse les van ons.
Tegen dat we terug in Ayder terug zijn is de mist uit de bergen opgekomen en regent het zelfs lichtjes. We zoeken nog even het internet cafe op, drinken de eerste van vele çays (thee), eten nog en duiken vroeg ons nest in.

updates: eerste helft 2008

Ook dit jaar zat/zit er geen lange reis in. Dus werd een groot deel van ons verlof tussen verbouw werken door, opgesplitst in (nog) een weekje ijsklimmen, wat weekendjes font, een klimtrip van twee weekjes naar pyreneneën en andere zuidfranse massieven. Bleven nog een 3,5 week over. Er werd gewikt, gewogen, naar goedkope tickets gezocht, gesurft, in lonely planets gesnuffeld...en uiteindelijk werd de knoop dan door gehakt: 2,5 weekjes Turkije. Geen strandvakantie uiteraard en omdat het alweer een tijdje geleden was wilden we ook een paar dagen één of andere trail lopen.
Eind juli vonden we een zeer goedkope vlucht, jammer genoeg niet vanaf een belgische luchthaven maar vanop schiphol, na wat uurtjes treinen.
We stelden een grof reisschema samen en de rest zouden we daar wel weer zien. Op 't laatste nippertje kochten we nog een wandel GPS en spendeerde bart nog vele uurtjes aan het invoeren van zoveel mogelijk GPS coördinaten uit ons trektocht boekje voor de Kaçkar bergen. De rest van onze voorbereiding (vooral onze fysieke) was eerder aan de magere kant en ook de vele uurtjes gemiste slaap maakten dat we nogal vermoeid aan de reis begonnen. Het slechte belgische weer maakte onze reisgoesting echter dubbel zo groot.