Sydney jetlag

Ik typ deze update ergens rond 5u smorgens want door de jetlag en de hitte is slapen moeilijk. We zijn intussen bijna 2 dagen in Sydney, na meer dan anderhalve dag onderweg.
Zondag ochtend 5 uur na een veel te korte nacht vertrekken we naar Zaventem. De controles worden hier ook steeds strenger alhoewel de controle mensen er zich precies heel ongemakkelijk bij voelen lijkt het ons. Het eerste uurtje vliegen vliegen verloopt vlotjes. We arriveren zelfs te vroeg op Heathrow, maar die 20 min maken we dan weer ruimschoots goed omdat we zo lang moeten wachten op een slot (parkeerplaats voor de vlieger). Onze britse piloot steekt dan maar een bloemlezing af, droog zoals alleen de britten dit kunnen. Na het landen moeten we van terminal veranderen, en daar is een busritje van 15 min voor nodig. Ook hier moeten we weer door de controle, en ze zijn hier niet zo vriendelijk als in Brussel. We moeten hier een 3tal uren wachten tot onze volgende vlucht dus we proberen nog even een dutje te doen. Toch begint het boarden al erg vroeg, en dat is wel nodig om alle passagiers tijdig in dit immens grote vliegtuig te krijgen. Dankzij Kai mogen we als eerste instappen. Onze plaatsen liggen net achter 1 van de keukenblokken. We hebben daardoor heel veel beenruimte en aan de muur voor ons hangt een opklapbare wieg. Het vliegtuig loopt langzaam vol. De plaatsen naast ons blijven leeg en we hopen dat dat zo blijft. Helaas, op 't laatste komt een familie (allemaal in eht roze) met 3 kinderen binnen. Mama met baby (ik schat 16 maand) en kleuter komen naast ons zitten. Erg vriendelijk zijn ze niet.
Dit eerste stuk van onze vlucht gaat tot Singapore en duurt ongeveer 14 uur ofzo. Wij hopen op een rustige vlucht. En dat lijkt in het begin zo. Zowel Kai als het andere babietje slapen in hun wieg. Helaas blijft het voor Kai bij een dutje van 45 min. En een wakkere baby moet ge-entertained worden...Na een paar uur lukt het ons om hem weer in dat bedje te krijgen maar doordat de andere baby nu zo onrustig is en veel roept lukt het ook Kai niet om door te slapen, en zo houden ze elkaar wakker. Het verschil is dat Kai op onze schoot wel rustig is maar de andere baby niet. Die blijft het vliegtuig bijeen roepen. We zijn blij wanneer we in Singapore landen. Hier moeten we er kort uit. De rest van de vlucht duurt minder lang. Kai is intussen zo moe en wil daardoor niet meer in zijn wieg, dat we hem in de draagdoek steken. Gelukkig valt hij nu eindelijk in slaap en blijft een paar uur slapen. Na nog een 9 uren landen we eindelijk in Sydney. Hier moeten we door heel strenge controles. We krijgen een vragen lijst over alles en nog wat: of we medicijnen, dierlijke producten, hout, vuile schoenen (bijv van op een boerderij of uit een recreatiedomein ofzo) etc hebben. Aan de hand van die vragenlijst moeten we dan door andere controles. We geraken er uiteindelijk vlot door en we moeten niet al onze bagage uit pakken. In de aankomst hal is het natuurlijk weer zoeken hoe we in ons hotel zullen geraken. Met al onze bagage en een doodmoe ventje heb ik geen zin in openbaar vervoer. Ik ga aan de luchthaven info vragen hoeveel een taxi kost. De info blijkt gesloten te zijn maar er staat wel een ondernemende man die een passagier staat op te wachten. Hij zegt dat we voor een prijsje wel mogen meerijden in zijn bus en dat hij ons aan ons hotel gaat af zetten. Super vind ik dat, hij content dat hij iets bij verdient, wij content dat we niet moeten sleuren. Tegen 10.30 (savonds) komen we eindelijk in ons hotel. De kamer is ok, maar de hitte valt ons verschrikkelijk tegen. Er is airco maar die doet niet veel meer dan warme lucht rond blazen. Hij maakt ook verschrikkelijk veel lawaai, maar zo overstemt hij tenminste wel het straat lawaai. Kai is intussen zo over zijn toeren dat hij na zijn badje helemaal niet meer wil slapen. Het arme ventje weet zich ook te pletter. Uiteindelijk valt hij tussen ons voor een paar uurtjes in slaap maar is al veel te vroeg terug wakker.
Het hotel voorziet geen ontbijt maar er is een koffiebar naast het hotel waar we terecht kunnen. Met kleine oogjes zitten we aan tafel. Ik heb intussen in 50 uur een goede 4 uur geslapen dus na het ontbijt gaat Bart wandelen met Kai in de draagdoek zodat ik nog een uurtje kan slapen. Tegen de middag gaan we dan op stap. Eerste missie: een zonnehoedje vinden voor Kai. Onmogelijke missie want de zomercollectie gaat uit de rekken en de herfstkledij hangt al klaar (het is maar 28 graden?!?)
Gelukkig kunnen we hem in de draagdoek wel afschermen tegen de zon. Het volgende op het programma zijn de royal botanic gardens. Ongelooflijk mooi, exotisch, en het briesje maakt de temperatuur draaglijk. Er lopen/vliegen hier rare vogels rond (gelijk wij stadsduiven hebben zijn er hier papegaaien, kaketoes enzo). Een onophoudelijk gekwetter en gezoen doet ons naar boven kijken en blijkt dat de bomen vol hangen met vliegende honden (grote vleermuizen). En even later kom ik ook mijn eerste gigantische spinneweb tegen met een al even gigantische spin, brrrr. De wandeling brengt ons tot aan de baai waar we een eerste zicht hebben op de werldberoemde opera en Sydney harbour bridge. Fotomateriaal!!
Tegen de avond bezoeken we ook nog het aquarium van Sydney: zeepaardjes, giftige vissen, krokodillen, zzeschildpadden, enorme haaien en een nog grotere mantra, stingrays, roggen...waaw. Aziatische kinderen op schoolreis: iets minder waw. Gelukkig hebben ze kai niet gezien in de draagdoek of hij mocht 37 keer poseren voor de foto. Een ander kindje met blonde krullen heeft minder geluk en wordt overspoeld door aziaten die graag een foto van haar willen.
Gelukkig doet Kai lange dutjes in de draagdoek en wordt zo zijn eigen vrolijke zelf. We worden hier wel met grote ogen bekeken want een draagdoek kennen ze hier niet. Mischien ook veel te warm voor dit klimaat?
Tegen de avond zijn we stikkapot. We vinden niet direct een restaurant dat osn aan staat dus we nemen een kebab mee naar onze kamer. De airco doet het intussen nog steeds niet. We krijgen ook steeds een andere uitleg dus ik begin te vermoeden dat dit een permanent probleem gaat zijn. Ter compensatie krijgen we wel gratis ontbijt...tja....gratis eten maar slapen bij 30 graden?
Kai heeft hier intussen geleerd wat een woede aanval is en maakt daar bij momenten graag gebruik van. Maar 't heeft allemaal met de vermoeidheid te maken. Daar tegenover staat dat hij van de ene dag wel beginnen kruipen is: knietjes onder zijn lijfje, of met beentjes gestrekt op de tenen gaan staan. Alleen de coordinatie met de armpjes lukt nog niet zo dus hij geraakt niet veel vooruit. Maar hij vind het wel heel plezant. En wij fier natuurlijk :))
Deze nacht slaapt hij al veel beter (hout vast houden, hij slaapt nog) en hij en bart liggen lekker te knorren. Wat ik ook nog even ga proberen. Straks gaan we ons gratis ontbijt opeisen, ga ik nog eens reclameren over de airco (wie weet krijgen we een upgrade naar een kamer met werkende airco), een plaatsje zoeken met draadloos internet om dit verlag online te zetten en Sydney verder verkennen.