eventjes terug?

Lap, het zit er al weer op. We zijn terug in ons belgenland. En ik zit met de blues....
Terugkomen uit azië in dit kille grijze natte regenland is alsof je plots een zintuig verliest. De wereld ziet er hier een stuk minder kleurig uit. Vanmorgen werd ik wakker door vreemde geluiden, of door de afwezigheid van het eeuwige gedruis van auto's, brommertjes, airco's, kortom het bruisende leven in Azië. Waar we ook terug moeten aan wennen is de licht steriele industriële geur en het snellere tempo hier. En aan het feit dat eten hier niet meer 24 uur op 24 voor je neus staat. Want dat is ginder wel zo. Overal restaurantjes, eetstalletjes, straatventers met snacks en vers fruit. Of straatventers op de bakfiets met wok. Verser kan je eten niet zijn. Trouwens, de kip of vis de je ginder op je bord krijgt leeft meestal een uurke voor je ze op eet nog. Hier geen diepvries eten of bewaarmiddel eten, geen plofkippen of hormonen koeien (hopen we naief).

En de regen natuurlijk. Alhoewel, eigenlijk hebben we onze eerste regen in weken gehad toen we nqqr ons eilqnd gingen. Ook de daaropvolgende dagen regende het regelmatig. Wet van Murphy? Dan zit je op een tropisch eiland en dan regent het...maar gidner is regen en grijze lucht een aangename verkoeling. Wat is er verder nog gebeurd op het eiland? Ik had al verteld dat Bart een snorkeltrip geboekt had. Hij kreeg toen van de nederlandse dame die het duikbureau ginder runt alvast een masker mee om wat in de zee voor onze bungalow te spelen. En uiteindelijk heb ik mijzelf toch zover gekregen om dat ook eens te proberen. De eerste 10 minuten gingen gepaard met veel geproest en naar adem happen want mijn hersenen wilden niet direct de klik maken om opeens via de mond door een buis te gaan ademen. Ik hield dus veel te lang mijn adem in, geraakte dan in paniek omdat het snorkelmasker mijn neus dichtklemde en moest dan weer het masker afzetten. Maar uiteindelijk lukte het dan toch en een hele nieuwe wereld ging voor me open. Allerlei soorten visjes, koraal, schelpjes....snorkelen is plezant. Dus ik besloot om ook mee op snorkeltrip te gaan. De laatste dag op het eiland was het dan zover. En we hadden de hele boot ook voor onszelf want die dag had het bureau geen andere klanten. Een uurtje varen bracht ons naar een klein eilandje met riffen. Ik besloot om te snorkelen met reddingsvest. De kapitein deed teken dat we eens een toereke rond het eilandje moesten zwemmen. En die voor mij nieuwe onderwaterwereld bleek hier fenomenaal mooi te zijn. Zulke kleuren zie je in de wereld boven water mischien enkel in het verenkleed van exotische vogels. En zoveel soorten visjes. Vooral de zebravissen zijn alomtegenwoordig een zeer nieuwschierig. Van zodra je even stil hangt komen ze bijna tot tegen je duikmasker. Koraal en zeeanemonen en zeeëgels in alle kleuren. We blijven ruim een uur in het water maar dan begint het water toch frisjes aan te voelen. Plus de cosntante deining van de golven maakt dat mijn maag begint te protesteren. Bij onze volgende snorkelspot (een ander klein eilandje) zien we zo mogelijk nog meer kleuren en soorten. En zeggen dat dit maar een doodgewone snorkelplaats is en dat er zoveel mooiere plaatsen zijn om te duiken en snorkelen. Toch zal dit niet mijn nieuwe hobby worden. Ik ben geen en zal nooit een waterrat worden. Meer zelfs, ik mis na al die weken toch de rots en de hoogte.
Onze laatste dag op het eiland sluiten we af met een uurtje zonsondergang kijken (nog iets dat je nooit teveel kunt doen). Een rare zonsondergang, boven de zee prachtig maar achter ons woedt in tussen een ander licht en klank spectactel in de vorm van een tropische bliksemstorm. En de volgende morgen krijgen we tijdens de boottrip naar het vasteland meteen nog fikse regenbui te verduren. De kapitein trimt de speedboot nog wat op zodat de regen horizontaal de boot binnenslaat en meteen hebben we voor de eerste keer in weken bijna echt koud. De rest van de dag verloopt eentonig met de immens lange busreis terug naar Bangkok. Maar 300 km en de bus doet er wegens snelheidsbeperkingen en de 1001 stops om mensen op te pikken (dit is nochtaans een directe bus die niet verondersteld is te stoppen maar zo gaat dat hier)zo'n 7 uren over. Het bus station is ergens aan een drukke invalsweg naar het centrum van Bangkok. Ook dee skytrain loopt hier. We hebben geen zin om ver te fietsen (zottenwerk in het verkeer in Bangkok) voor een hotel en hebben ook geen zin om in het centrum te slapen dus na een tweetal kilometer bij een halte van de skytrain duiken we een zijstraat in op zoek naar een hotel. Vooral zakenlui verblijven in deze sector van bangkok. Ik stop bij het eerste het beste hotel. Het ziet er poepsjiek uit en met in het achterhoofd dat we binnen een minuut wel weer zullen buitenstaan wegens een voor ons te hoge prijs stappen we de lobby binnen. De prijs valt echter heel erg mee, het personeel heel vriendelijk en spreekt goed engels, de kamer is mooi en er is geen straatlawaai te horen. We blijven hier! Snel alles uit pakken (alles moet her in gepakt worden voor op de vlieger) en dan een frisse duik in het zwembad. De rest van onze tijd in Bangkok vullen we met winkelen en souveniers jagen. We hebben geen zin om aan cultuur te doen, we hebben eventjes genoeg budhas en temples gezien. En er moet nog iets overblijven voor de volgende keer.
Het hotel regelt transport voor ons om op de luchthaven te geraken en is zelfs zo vreindelijk om ons een ontbijt mee te geven. Om 5.30 am moesten we namelijk al naar de luchthaven vertrekken. Om 5.05 am worden we wakker. Door de airco en de gewoonte om met veel achtergrond geluid te slapen hadden we de wekker niet gehoord.
Ook op de luchthaven is het rushen. Eerst naar de doaune om aangekochte goederen aan te geven zodat we de BTW kunnen terug trekken. Dan in checken. Hier moeten onze fietsen wel de weegband op en tot onze verbazing wegen onze fiesten elk 11 kilo. We besluiten om nog een deel van onze zeer uigebreide handbagage ook met de grote bagage mee te geven. En wij maar schrik hebben voor overgewicht. Nu ja, best dat ze de resterende handbagage niet wegen of we mogen vrees ik de vlieger niet op. Tegen dat alles achter de rug is een we gans dat eind naar de gate moeten stappen is het boarden al bijna afgelopen en staat het signaal 'last call' al te pinken. De vlucht naar Abu Dabi duurt eindeloos lang. We zitten natuurlijk helemaal achteraan in de vlieger en we moeten ons haasten want we hebben minder dan een uur overstap tijd. Normaal gezien dan toch...We begeven ons naar onze gate maar daar staat een druk doende arabier te vertellen dat we ergens moeten gaan zitten want het vliegtuig is in onderhoud. De schermen geven een uur vertraging op. In de loop van de namiddag komt daar telkens een uur bij. Normaal gezien moesten we op de vlieger lunch krijgen dus we hebben toch wel honger. Ik ga aan de balie vragen of we geen lunch krijgen. Nee want dat wordt op de vlieger geserveerd. Na een paar uur gaat Bart het nog eens vragen en op vertoon van onze boarding pass krijgen we toch al een stuk cake en een drankje. De uren slepen aan. De balie mensen krijgen steeds meer kwade mensen maar zijn zelf niet echt vriendelijk. Ik ga vragen of ik de telefoon kan gebruiken want het thuisfront moet verwittigd worden zodat ze daar in Zaventem niet uren moeten wachten. Uiteindelijk wordt er een beslissing genomen. Het vliegtuig komt niet uit onderhoud en er dient een ander voorzien te worden. Onze vlucht zal uiteindelijk met 7 uren vertraging op stijgen. Een hoop mensen zijn dus ook hun aansluitingsvluchten in Brussel of Toronto (eindbestemming van dit vliegtuig) kwijt, een paar zakenmensen zijn in alle staten wegens gemiste afspraken enzv. Wij zijn gewoon doodmoe want de zeteltjes in de luchthaven zijn keihard en er zijn er amper genoeg om al die gestrande mensen op te vangen. We krijgen nu wel een volle maaltijd aangeboden.
Het boarden zorgt al weer voor extra frustratie. Er is maar 1 persoon voorzien om de boarding passen te controleren en die doet dat op zijn dooie gemak. Tussen al het volk een hoop mensen in rolstoelen (van zodra je grijs haar hebt wordt je hier blijkbaar een rolstoel aangeboden) en een paar families met kinderwagens. Normaal gezien mogen die eerst aan boord maar dat wordt vergeten. Er wordt van alle kanten geroepen en getrokken. De passagiers zijn ook voornamelijk Indiërs, en die hebben duidelijk nog nooit gehoord van in de rij staan. Van zodra ze een gaatje zien proberen ze zich er tussen te wringen want ze denken allemaal dat het vliegtuig zonder hen gaat vertrekken. De chaos is compleet. De helft heeft duidelijk ook nog nooit gevlogen en helaas zitten er ook een hoop bij die niet kunnen lezen (of toch geeen romeinse cijfers) want de stewardessen worden overstelpt met 'where is seat number huppeldupup'. Van zodra ze zitten wensen de meesten ook meteen bediend te worden met vanalles en nog wat. Altijd heel beleefd 'excuse me miss but I want...' maar op een toon van 'en liefst zo snel mogelijk'. De stewardessen lachen groen en doen hun best om alles en iedereen tevreden te houden. Gelukkig ben ik zo moe dat alles in een waas voorbij gaat en voor we het weten wordt de landing ingezet. Buiten een miezerige 6 graden...pfff. Zaventem is op dit uur van de nacht uitgestorven. In plaats van om 17.40 pm komen we om 0.20 am toe. Gelukkig dat papa ons staat op te wachten. Tegen 2.00 am zijn we thuis. Ik besluit om straks niet te gaan werken. Ik heb momenteel meer dan 3 uurkes slaap nodig.
Die extra vrij dag vandaag wordt dan maar opgevuld met boodschappen, was en plas, papierwerk enzv.

En straks is het Peking express op TV, dan kunnen we alweer inspiratie opdoen voor een volgende reis......

het eiland

En hier zitten we nu...eindelijk op ons eiland...

Een paar dagen terug in Sihanoukville namen we dus de boot naar de thaise grens. En ondanks de airco was het verschrikkelijk heet op de boot. Plus de onvermijdelijke blerende karaoke....pffff. Tegen 16.00h komen we aan. Dan nog een 8tal kilometers fietsen naar de grens. En natuurlijk waar Cambodja bijna plat was komen we nu in steeds heuvelachtiger terrein. En niet zomaar heuvels. Heel korte steile bergops onmiddellijk gevolgd door een korte afdaling onmiddelllijk gevolgd door weer een steile bergop. Goed schakelen is de boodschap maar intussen staat mijn ketting door al dat stof zo droog als iets en reutelt mijn fiets als een oude koffiemolen. Aan de grens volgt nog een gezellig gesprekje met een koppel dat met de moto op toer is. Eventjes later komen nog een paar motards op Harleys en met echte ZZ Top baarden aan. De beestenboel is compleet. Na de grensformaliteiten besluiten we nog een aantal kilometers te fietsen. Onze laatste ettappe is namelijk behoorlijk lang en met die heuvelachtig terrein kan dat wel eens tegenvallen. Na weer zo lang stil zitten op de boot valt het fietsen tegen plus nu heeft ook Bart een beestje op gelopen en hij zit ook rap leeg. Tegen dat het donker wordt besluiten we te stoppe We stappen een politiekantoor binnen en vragen of er hier wel ergens een hotel is. Gelukkig wel (dus waarschijnlijk weer het plaatselijk bordeel/motel). En nog beter, een restaurantje recht tegenover het hotel. We zijn terug in Thailand dus dat betekent weer zeer pikant eten.
De volgende dag starten we weer vroeg en wonder boven wonder: de beentjes zitten goed en de kilometers en de heuvels vliegen voorbij. We worden hier nog goed in en dat voor onze laatste ettappe. Tegen 11.00h bollen we al de eindstad binnen. Daarna volgen een paar uren zoeken in een reisburo om nog een plaatsje op een eiland te vinden. We wilden eerst naar Ko Chang maar we horen en lezen dat ook dit eiland steeds voller gebouwd wordt en dat het stikt van de toeristen. We willen geen Costa Blanca taferelen en kiezen dus voor een klein eilandje dat wat verder varen is maar dat nog niet zo bevolkt is. We besluiten de fietsen achter te laten op het reisbureau om weer problemen op de boot te vermijden. Dat doet wel raar.
UIteindelijk blijkt het aitte strand toch niet zo wit te zijn en het eten is aan de dure kant en de porties klein maar toch genieten we met volle teugen van dit beetje rust en kalmte. Morgen of overmorgen gaan we (bart dan toch) snorkelen aan een eilandje in de buurt. Voor de rest wordt het voor ons steeds moeilijker te geloven dat we straks weer in de kou zullen zitten. Gisteren vonden we 27 graden al koud en we weten al haast niet meer wat winter is in dit eeuwige land van zomer.

Tot binnenkort dan

de zee

Daar zijn we weer...

Gisteren hebben we voor het eerst de zee hier gezien. En dat viel een beetje tegen. In Kep, de badstad waar we naartoe gereden zijn is namelijk geen strand, enkel wat keien vol rommel en plastiek. En het zeewater ziet ook niet brochure blauw maar eerder noordzee bruinig. Maar de zee is de zee natuurlijk en dat brengt meteen een extra vakantie sfeertje.
Gelukkig konden we gisteren eens uitslapen (met oordopjes want de airco was nogal lawaaierig), Daarna op het gemakske uitgebreid ontbijt genomen. We waren eerst van plan om het circuit naar Kep te fietsen maar desondanks de goede massage zaten de beentjes nog vol zuur (en als dat zelfs bij Bart het geval is dan ligt het niet aan mijn verbeelding). Terwijl we zaten te ontbijten zagen we 2 francaises die met weinig succes een 250cc crossmoto in gang probeerden te krijgen. Na veel gefoeter dropen ze af en natuurlijk begonnen ons oogjes al te blinken. Wij zouden dat ding wel aan de praat krijgen om daarna naar het Bokor National Park te rijden, een oud weerstation in de bergen. Dus na ons ontbijt vragen we aan de uitbater van ons gasthuis of we eens mogen proberen. Bart gaat minder af dan de francaises en krijgt de motor al na 1 keer gestart, om daarna direct weer stil te vallen als ie wil vertrekken. Het schakelen blijkt niet simpel te zijn. Terwijl Bart een toereke op straat rijdt raadt de eigenaar ons aan om ons plan te laten vallen. De weg naar het weerstation is namelijk weer zo'n cambodjaanse hel waar enkel ervaren motocrossers en 4x4 chauffeurs zich kunnen uitleven. De uitbater zegt dat het voor ons heel moeilijk gaat worden. Wer volgen zijn raad op en huren dan maar een 125ccke om naar Kep te rijden. Het eerste motoke gaat 15 km mee en dan gaat het licht uit. We krijgen hem nog enkel gestart door ermee te lopen en er dan op te springen tot groot jolijt van de passerende locals. Wij dan mar terug aar het gasthuis om een ander. Geen probleem en meteen wordt zelfs de naft in eht nieuwe motoke overgeheveld. Tegen de middag kunnen we uiteindelijk vertrekken. Eerst staat een bezoekje aan de grotten in de bergen op het programma. We moeten wel eerst een uur rondrijden op hobbelige landwegjes eer we uiteindelijk vinden waar we moeten zijn. We worden speleo gewijs in de grotten rondgeleid waar het nog steeds oncomfortabel warm is. Dus we laten de grotten al snel voor wat we zijn en zoeken de koele zeebries op. Kep valt een beetje tegen zoals ik hierboven al schreef. Het is eigenlijk vooral een oord waar de locals komen baden, met kleren en al. Wij besluiten dan maar om ons op het eten te smijten en Bart verorbert een hoopje krabben. Daarna is het mijn toer om met de moto rond te rijden en volgens Bart rijd ik veel te snel. Tot onze verbazing vallen we vrij snel zonder naft, blijkbaar zuipen die motokes iets van een 10l per 100 km. Gelukkig staan er om de 10 meter stalletjes waar je een liter naft in een oude colafles kunt kopen. We snappen nu ook waarom er zoveel zijn. Tgen dan wordt het al donker en het rijden wordt iets minder aangenaam want dan komt de slechtse rijstijl en de modale cambodjaan naar boven. Tegen dat we terug in het stadje zijn is het al prijs. Voor ons een grote menigte mensen, een drietal brommertjes die op elkaar gereden zijn en een paar dode kiekens op de baan.
Gisterenavond was eht ook oudejaar en meteen gingen ook een hele boel restaurants dicht. Ook in ons guesthouse is niemand meer te vinden en dat is vervelend vermits we onze rekening wilden betalen. Ik laat nog even aan de portier weten dat we de volgende morgen om 5.30 willen vertrekken. Geen probleem denkt hij. Tot deze morgen...tegen 4.30 wordt van alle kanten vuurwerk en rotjes afgestoken. Blijkbaar doe je dat smorgens om de slechte geesten weg te jagen. En zo gaat het wel nog een paar uur door. Tegen 5.30 staan we klaar om richting Sihanoukville, parel aan de cambodjaanse kust, te vertrekken maar uiteraard is er niemand te vinden om de rekening te vereffenen. Uiteindelijk komt de eigenaar tegen 6.50 te voorschijn. Geluukig zitten de beentjes goed vandaag en tegen 10 uur hebben we al 54 km gereden en zitten we halfweg. Helaas begint de fun daarna pas goed. De zeer drukke snelweg van de hoofdstad komt hier samen met de route die wij fietsen. Vanaf dan is het fietsen met aan 120 km voorbijrazend vrachtverkeer en toeristenbussen. En allemaal braken ze dikke walmen zwarte uitlaatgassen uit. Voor de veranderingen zien we deze keer niet rood van het stof maar zwart. Het hek is helemaal van de dam wanneer we in heuvelend terrein terecht komen. Dat zijn we niet meer gewoon, zo'n steile klimmen. Mijn geduld en goed humeur laat het voort het eerst in 3 weken afweten en de eerst volgende bus vol met ons lachende locals die alweer een zwarte doemp in ons keelgat duwt krijgt van mij een dikke vinger, waarop ze allemaal vrolijk terug zwaaien. Aan alle pijn komt een eind en de laatste heuvel wordt getopt. Ik duik in de frigobox (ieder drankstalletje heeft hier een orange koelbox vol ijsblokken en drankjes staan) van het eerste stalletje dat ik zie om er de friste cola uit te halen. Daarna volgt gelukkig een stevige afdaling naar de zee. We halen dit keer maar 50 km/h (ons record staat op 70km/h) maar vliegen toch een hoop brommertjes voorbij. Ik hoop stiekem dat Bart een paar stinkscheten lost om eens een paar locals te vergassen.
Dan begint weer diezelfde sleur om een hotel kamer te vinden. De eerste 20 hotels die we proberen zitten vol, maar geen nood, voor 50 dollar kunnen we hier wel ergens een kamer vinden zeggen ze. Wij knikken braaf en gaan toch maar op zoek naar 10 keer goedkoper. We kopen intussen ook onze boot tickets voor morgen. We zijn aangenaam verrast want de fietsen mogen mee voor niets. Ik laat dat meteen op het ticket schrijven. Morgen volgt dus een paar uur boot naar de grens met Thailand waar we dan onze laatste etappe fietsen om via Trat op Koh Chang te geraken, zo'n brochure eiland , hopelijk wel met wit zand en blauwe zee.
Voor de rest doen we hier niet veel anders dan ons vol steken want door de vele restaurantjes is het eten vrij goedkoop voor zo'n stad. En we hebben meteen ook onze eerste ladyboys gezien en gehoord. Ladyboys zijn erg vrouwelijke jongens net op ehet randje van transexuelen en zijn heel erg populair in Azie. En show verkopen kunnen ze. We kijken onze ogen uit.
Ik zal het hierbij maar laten want bart zit al te bladeren in een boek vol prentjes van eten. Hij zal alweer honger hebben.

Groetjes


heidi en bart

Hallo daar in het koude belgie...gelukkig (chinees) nieuwjaar.

Intussen zijn we alweer een aantal dagen en kilometers verder. Na de boot trip waar we halfverbrand uit gekomen zijn volgde alweer een veel te korte nacht (met dank aan de engelse dame (??) die in deze hitte zo'n 1.5h luidruchtig lag af te zien. Om aan de ergste middaghitte te ontsnappen beginnen we onze etappes nogal vroeg: we proberen steeds tegen 6.00h op baan te zijn. Dus de volgende etappe liep van Battambang naar Pursut, een 107 km. De eerste 50 km verliepen soepel maar daarna begon de hitte de kop op te steken en zakte het tempo. De zon brande ongenadig hard en tegen dat we toe kwamen waren we toch weer stevig verbrand. En Pursat viel als stop plaats heel erg tegen, stoffig, ongeinspireerd en natuurlijk het obligatoire bordeel/hotel. Omdat we met chinees nieuwjaar niet weer in zo'n gat wilden belanden besloten we om de volgende etappes over te slaan en meteen naar hoofdstad Phnom Penh op te schuiven. Zo kunnen we sneller naar de kust op schuiven waar het hopelijk een stuk koeler is en daar nog een paar mooie circuits fietsen. Een goede keuze blijkt achteraf. In Phnom Penh geraken was weer een gans verhaal. Ik wou op zeker spelen en de bus nemen, Bart wou voor een pick up truck gaan. De bus dus...Maar de bus van 7.30 bleek zo vol te zitten dat onze fietsen er niet meer bij konden. Er werd ons dan voorgesteld om de bus van 8.30 te nemen maar ik vermoedde die ook wel ging vol zitten. Gelukkig stond een 50tal meter van de bushalte nog een pick up te wachten op klanten. En hoe meer ze in zo'n pick up stouwen (beesten, materiaal, mensen...) hoe goedkoper (voor locals dan toch want wij betalen sowieso veel te veel). Wij dachten dat onze truck al vrij vol zat maar de chauffeur vond dat niet. Resultaat: 1h rondjes rijden voor ie wou vertrekken. En de mannekes van de busmaatschappiju maar lachen toen we voor de zoveelste keer langs de halte passeerden. Maar als zo'n pick up vertrekt dan is het meteen plankgas. Ook al zitten er een hoop mensen op het randje van de laadbak te balanceren. Intussen was ik door de lokale vrouwen onder hoede genomen. Eerst werd mijn vel grondig geinspecteerd: verbazingwekkend hoe de binnenkant van mijn armen wit ziet en de buitenkant bruin. Elk los velletje werd losgeprutst (mischien dachten ze dat mijn vel niet echt was). Daarna kwamen ze bijna op mijn schoot zitten (bart groen van jaloezie) maar uiteindelijk viel dat goed mee, zo kon ik er tenminste niet af vallen.
We werden na een helse rit (met drie spookrijden op een 2baansvak is heel gewoon) mooi in het centrum van Phnom Penh gedropt. De stad zelf viel wat tegen en we besloten om er niet lang te blijven. Ik had ook geen zin om naar het oorlogsmuseum te gaan of om de killing fields te bezoeken. We hebben allemaal wel de documentaires over de gruwelen van Pol Pot en de rode Khmer gezien en ik heb liever het beeld van het cambodja van nu.
Dus gisteren zijn we na een laat ontbijt dan doorgefiets naar Takeo. Op ons dooie gemakje want de oncomfortabele pick up rit zit nog in de spieren. We hebben nu ook suikerriet sap ontdekt en om de 10 km stoppen we aan een stalletje waar ze een suikerriet stengel uit persen en het sap dan over ijsblokjes gieten. Heel erg verfrissend en iets van een 0.1 dollar per portie. We komen dan ook vrij laat in Takeo aan. De weg zelf loopt door een heel mooi, fris groen stukje Cambodja. En vooral: er staat een briesje wat heel verfrissend aanvoelt en door de vele bomen langs de weg fietsen we regelmatig in de schaduw. Genieten!! We worden hier ook bij elke stop heel nieuwschierig bekeken en vooral onze fietsen zijn een groot aantrekkingspunt. De mensen zijn hier in het zuiden minder timide en prutsen volop aan onze fietsen. Ook onze helmen worden nauwkeurig onderzocht. Wijzelf ontsnappen er ook niet aan. Bij 1 stalletje proberen ze onze leeftijd te raden. Ze schatten mij rond de 18 en Bart rond de twintig. Ze vallen dan ook bijna achterover als we onze werkelijke leeftijd vertellen. En wat ze heel erg vinden is dat er nog geen babietjes zijn. Meteen wordt er druk gespeculeert en worden er van allerlei suggesties gedaan, Ze denken ook dat al dat fiesten slecht voor de vruchtbaarheid is.
In ons hotel ontmoeten we een Franse dokter met twee verpleegsters die hier zijn om een hospitaal te controleren. We gaan samen eten en we wisselen volop ervaringen uit. Daarbij is hun frustratie over de beperkte middelen heel erg merkbaar. Er is hier overal TBC maar ze kunnen hier zelfs geen rongten fotos nemen om een correcte diagnose te stellen. Komt daarbij dat heel veel mensen toch nog liever de traditionele geneeskunde volgen (allerlei middeltjes enzv).
Vandaag dan volgde een iets langere etappe. Ook nu vertrekken we weer heel vroeg maar vandaag had ik het behoorlijk lastig. Ik heb (in dit warme weer???) een keelonsteking opgelopen (alhoewel, ze lopen hier overal te hoesten en kuchen) en dat maakt het niet gemakkelijk. Het lichte briesje blijkt vandaag een iets minder lichte tegenwind te zijn en ook de suikerriet sapjes smaken niet vandaag. Maar al met al rijden we een vlot tempo en komen we tegen de middag al in Kampot aan. Hier blijven we twee dagen. Morgen nemen we een rustdag en gaan op ons gemakje naar een oude vervallen koloniale badplaats aan de zee fietsen.
Deze namiddag hebben we onszelf ook nog op een uurtje massage gertrakteerd. Er is hier een organisatie die blinde Cambodjanen in de maatschappij integreert door ze op te leiden tot Shiatsu masseur. Wel een beetje raar want we moesten ons omkleden in een blauw ziekenhuispakje en de massage gebeurde ook nog eens met een laken bovenop. Blind of niet, het deed wel deugd.
Sebiet nog wat eten en dan op tijd gaan slapen want we hebben heel wat uren slaap in te halen. Hopelijk kunnen we morgen ochtend eens uit slapen.

Groetjes en tot binnenkort

PS: Mariella, ik leef helemaal met je mee ;) (bart ook)
Nathalie: super!!!!!!!!!!!!

weer op weg

We zijn eindelijk uitgekeken geraakt op al die tempels dus het werd tijd om weer op pad te gaan. We hebben besloten om over te steken naar Battambang en van daaruit in 3 dagen naar hoofdstad Phnom Penh te fietsen.
In de reisgidsen staat de oversteek per boot aangegeven als niet te missen en zo kun je het wel noemen, alhoewel....
De boot is vrij duur dus wordt deze enkel door toeristen genomen. Vanmorgen kwamen ze ons dan ook tegen 6.00h aan ons hotel oppikken. En natuurlijk was dat weer buiten onze fietsen gerekend. Die konden niet mee. Na veel zever besluiten we dan maar de 14km naar de boot te fietsen. Helaas, wel op nuchtere maag en in 40 min want anders was de boot weg. En de wegen hier kennende...we zijn er geraakt maar met de tong tot op de trappers. Dan het volgende spel: een veel te kleine boot en zever over de fietsen. Van allerlei ventjes komen ons vertellen dat we bij moeten betalen en allemaal vragen ze een ander bedrag. Dus oude truukje bovenhalen: aan onze maximum prijs blijven vasthouden en blijven wachten totdat ze vertrekken en dan moeten ze ons wel meenemen. Daardoor waren natuurlijk alle plaatsen in de boot bezet en mochten we op het dak plaats nemem. Leuk voor het uitzicht, iets minder leuk wegens de alweer blakende zon. De boot trip zelf is spectaculair: eerst een uurtje varen over het meer en dan duiken we de wetlands binnen: moerasig land doorsneden met een hele hoop kanaaltjes. Normaal duurt deze trip 5 uur, dat is, in eht natte seizoen wanneer het waterpeil 5 meter hoger staat. Nu moet de stuurman al zijn kunsten boven halen om nog door de nauwe kanaaltjes te kunnen. We lopen dan ook verschillende keren vast en ook de schroef moet verschillende keren vrij gemaakt worden omdat die regelmatig vol takken, visnetten en plastiek komt te zitten. Dus de tocht loopt uit tot 8 uren. Wel plezant omdat je voortdurend door drijvende dorpjes vaart en overal proberen vissers hier de kost te verdienen in het modderige water. We meten vandaag alweer temperaturen tot 43 graden en alweer zonder enig plekje schaduw. Gelukkig hebben wij ons goed voorzien van water. De meeste andere toeristen niet en de ene na de andere verdwijnt van het dak om in het overvolle ruim te kruipen. Wij houden natuurlijk vol. Uiteindelijk na de zoveelste keer vast te lopen kunnen we niet echt verder meer en worden we (2 boten van elk 30 man) op de over afgezet. Daar staan 4 pick ups te wachten om ons terug naar de bewoonde wereld te brengen. Iedereen kijkt vol ongeloof. Moet alle bagage, 60 man en 2 fietsen in 4 jeeps? Zonder veel pardon wordt mijn fiets uit mijn handen geplukt en ergens achterop gebonden. Bart wou fietsen maar ik vond dat we nu zoveel extra betaald hadden dat ik nu ook het genot van een overvolle auto erbij wil. Plus we zitten te midden van de velden en de stad is waarschijnlijk nog ver weg. Ook hier beland ik weer op het dak. Een goed plaatsje want ik zit boven het stof en moet niet balanceren op het randje van de laadbak. Wel moet ik zorgen dat ik op tijd mijn hoofd in trek voor laaghangende takken en moet ik mij goed vasthouden of ik lig op de motorkap. De rit is plezant, we duiken diepe putten in en af en toe helt de jeep gevaarlijk over. Iedereen zit te joelen van plezier. De jeep waar bart in zit heeft minder geluk en rijdt verschillende keren vast of verliest lading. UIteindelijk komen we in de 2de grootste stad van Cambodja en is eht rushen om een hotel te vinden en zo snel mogelijk onder die douche te kunnen kruipen. Warme douches kennen ze hier niet maar intussen zijn we dat koud water goed gewoon en het voelt veel beter aan dan warm water.
En nu staat ons hoofd nog naar 1 ding: al het uitgezwete vocht weer aanvullen!

Oh ja, fotos op de blog zetten is bijna onmogelijk want de verbindingen zijn heel traag. Waarschijnlijk kunnen we de volgende dagen ook niet meer online.


Vele groetjes van 2 bruingebakken halfgare 'farang'(bleekscheten zoals ze hier zeggen)

tempels tempels tempels

Hallo allemaal

Leuk zo een hotel met internet. Zoals de titel zegt zijn we een overdosis tempels aan het op doen. We hebben hier dus al enig SD kaartje en filmrolletje vol geschoten. De tempels zijn ongeloofelijk mooi maar er lopen hier natuurlijk ontzettend veel toeristen rond. Maar met wat geduld lukt het af en toe wel om een foto zonder mensen op de achtergrond te maken. Bart ergert zich dood aan alle verkoopsters die om de 5 meter met eem kraampje staan: you want pinneaple sir, you want cold drink sir, you want silk scarf lady etc. Hij wordt er horendol en kwaad van. Maar dat heeft weinig zin, negeren dus. Gisteren was hij dan ook niet helemaal in zijn sas, te warm, te veel tempels...Maar vandaag gaan we naar de tempels aan een groot, door mensen gemaakt meer en de stalletjes daar verkopen vers gebraden kip en daar loopt hij al 2 dagen op te watertanden. Voor de rest hopen we vandaag ook nog een zijde boerderij te bezoeken.
Wel jammer dat het hier droog seizoen is. De rijstvelden staan droog en kaal. Ongetwijfeld allemaal zeer mooi in het natte seizoen.

Voor de rest: afwassen om de rekening te betalen zal je hier niet veel verder helpen vermits de afwas hier amper bestaat. Dan toch niet in de eetstalletjes onderweg.
Geld is hier ook een gedoe. Zowel de eigen munt als de dollar worden even vaak gebruikt met dat verschil dat je de lokale munt meestal maar in briefjes van 5000 hebt wat het equivalent van 1.2 dollar is. Dus 100 dollar aan lokale munt op zak hebben betekent een zeer dikke portemonee.
Wat we hier wel weer zien: honden en katten met staart. In Laos liepen namelijk ontzettend veel honden en katten zonder staart rond en we hebben ons toch vaak afgevraagd wat er met die staarten gebeurde...
We weten intussen ook al dat dit geen uitrust reis is want het leven begint hier ontzettend vroeg in de morgen en daar worden wij niet van gespaard. Gelukkig hebben we op het einde van de reis een paar dagen uit getrokken voor luieren onder de palmbomen.

Tot later

Cambodja

Hallo allemaal,

Intussen zijn we alweer een paar dagen verder en zitten we halverwege onze reis.
De laatste keer dat we online konden zaten we nog in Champasak, Laos. Een volgende etappe bracht ons 130 km verder naar een eilanden groep in de Mekong. Dat was eigenlijk de eerste lange etappe en we hebben eht geweten. De laatste dagen is de temperatuur hier nogal gestegen dus het is heel erg afzien. Gelukkig was er op die etappe overal wel kans om eventjes aan een drinkstalletje te pauzeren. Wat minder leuk waren de militaire oefeningen langs de weg: de soldaatjes waren met hun raketlanceerders aan het spelen en dat doet maar vies als zo een ding op een paar meter van je af gaat. Uiteindelijk kwamen we volledig bezweet en bestoft bij de overzet plaats naar de eilanden aan en daar konden we voor het eerst kennis maken met de negatieve gevolgen van över - toerisme". De overzet werd op maffiaanse wijze bepaald door 1 sujet die woekerprijzen vroeg, in volle willekeur. Maar wij zijn niet van de poes dus uiteindelijk moest hij (ook onder druk van de lokale vissers die een klant aan hun neus zagen voorbij gaan) ons toch voor de nog steeds veel te hoge som van 3 dollar over zetten. De eilandjes zelf waren overvol en gelukkig konden wij op ons gemakje een paar kilometers weg van de drukte fietsen om daar nog een bungalotje aan het water te vinden (ocharme al die zwaar beladen rugzaktoeristen die dat te voet doen). Onze gatheer was een zeer onaangename man die overal geld uit wilde slaan maar de locatie maakte meer dan goed. Genoeg bomen zodat we verkoeling in de schaduw hadden, een ligstoel en een hangmat. Dus voor de rest van onze tijd daar hebben we niet veel meer gedaan dan eens het eiland te bzichtigen (waar ze ook al geld voor vroegen), koKosnoten leeg drinken, hangmat schommelen en wat bij praten met mensen die we steeds weer onderweg tegen komen.
Ook aan dat mooie liedje kwam een eind dus ons stalen ros stond al weer klaar voor de tocht naar Cambodja. De grensformaliteiten verliepen vlotjes (met de nodige "fooi"). De weg naar de grens, dat was andere koek. Opeens hield die prachtige nieuwe asfalt op en belanden we op een soort smokkelaarspad. Na de grens verbeterde de weg naar een soort gravel die nog neit platgewalst was. En alweer een eindeloos lang weg zonder een plekje schaduw en zonder mogelijkheid om even een boom op te zoeken. Dit is namelijk Cambodja en je loopt hier niet zomaar de weg af. Soms lag de weg iets beter maar naar eht einde van de etappe toe vereslechterde dat weer met bijkomend de voorbij tuffende trucks waardoor je even niets ziet. De temperaturen worden ook stilaan ondragelijk om in te fietsen: op een bepaald moment meten we 42 graden. Bart vind dat allemaal ok maar ik smelt en het duizelt me tegen het einde voor de ogen. Uiteindelijk duikt de veerboot op en kunnen we over steken naar de eerste Cambodjaanse stad: stung treng. Een rare ervaring, helemaal anders dan Laos en je voelt die communistische sfeer nog rondhangen. DE gebouwen geven soms die typische oostblok sfeer. We zoeken snel een hotelletje maar hier spreken ze geen woord engels. Na een kwartiertje bekken trekken hebben we een kamer en weten we hoeveel die kost. Maar de mensen zijn wel ongelofelijk vriendelijk, nog nooit gezien. We voelen ons gelijk koningen. Wat hier wel een probleem is: geld. De bank is al lang gesloten en bankkaarten en geld uit de muur kennen ze niet. OP de markt kunnen we dollars wisselen. Hier allemaal doodnormaal, zwarte markt kennen ze niet. Nu begint Bart de hitte ook te voelen, hij moet toegeven dat deze hitte ook voor hem te zwaar is. Dit alles (plus het feit dat we pas ver in Cambodja geld kunnen afhalen) doen ons besluiten om de volgende etappes over te slaan en meteen door te reizen naar Siem Reap. Daar zijn we uiteindelijk gisteren toegekomen na 12 uren openbaar vervoer. We hebben het allemaal goed overleeft en bij wonder hebben we ook maar 1 ongeval gehad: er wordt hier vollop spook gereden en op die ene baan die er ligt moet alle verkeer: brommertjes, paard en kaar, trage vol geladen camionetjes en de snelle bussen. We hebben 1 truck in de zijkant geramd of omgekeerd, het is niet helemaal duidelijk maar op wat blikschade na konden we snel verder. Nu ja, na 12 uur bus hebben alle beenderen in je lijf zich eens omgedraaid. Siem Reap is ongeloofelijk toeristisch maar wij zijn met ons gat in de boter gevallen. Na wat rond gefietst te hebben vonden we een km buiten het drukke centrum een hotelletje in alle rust (uiteraard zeer relatief hier in Azie) en hebben we de beste maaltijd van ons hele reis gegeten. Hier blijven we dan ook een paar dagen om het gigantische Angkor tempel complex te bezoeken. Gelukkig kunnen wij die vele kilometers tussen de tempels met de fiets doen.

Oh ja, (vooral voor een bezorgede Pascale): de reserve band heeft uiteindelijk dienst kunnen doen als tegengewicht om ons muskieten net omhoog te houden :)))))

Hallo allemaal,

Bedankt voor de commentaren!
Momementeel zitten we in champasak, een klein dorpje langs de mekong. En wel voor een verplichte (maar leuke) rustdag. Deze hier heeft blijkbaar ergens een beestje opgedaan en dus heeft mijn maag zich de laatstetijd meer dan 1 keer binnenste buiten gekeerd. Nu terug wat aan sterken.

Wat is er allemaal gebeurd:
De nachtbus vanuit Vientiane was zoals verwacht lang met weinig slaap, oude film en karaoke videos. Gelukkig waren we heel vroeg ter bestemming dus konden we snel aan onze eerste officiele etappe beginnen. Een echte kuitenbijter bleek want deze was 50 km bergop, jawel aan 1 stuk met wind tegen. Eerste kilometers gingen vlot maar eens de hitte erbij kwam reden we al snel een pak trager. Maar aan alles komt een einde. Deze bergop eindigde in een niemendal dorpje met 1 gasthuis naast een karaoke bar met 2 noodle stalletjes en een marktje. Maar toch zalig geslapen alhoewel ze hier enkel heel harde stromatrassen en nog hardere kussens hebben.
Onze volgende etappe was een hele plezante. Alles war de dag ervoor omhoog gegaan was moest nu weer naar beneden.We hadden besloten om de wegen binnendoor te fietsen. Nu ja weg: veel kiezel, rotsblok, putten en stof, gelukkig dus bergaf. Tegen het einde van de etappe zagen we eruit alsof we in paprikapoeder gerold waren. Gelukkig was onze volgende stop aan een waterval dus wij direct de rivier in.
Daar voor de rest van de dag rondgehangen en vooral veel met andere reizigers gebabbeld. En daar heb ik dus blijkbaar ook dat beestje gevangen. Wat het reizen gisteren behoorlijk vermoeilijkt heeft. Gelukkig hebben we toch met veel moeite transport kunnen regelen op vanalles en nog wat om hier in Champasak t belanden. Vanmorgen hebben we hier een tempelcomplex uit de Khmer periode bezocht. Voor de rest weer veel ervaringen uitgewisseld met andere reizigers. Overal worden we aangesproken vanwege onze fietsen en mensen beginnen vanzelf hun verhaal te doen. Blijkbaar zijn hier ook ontzettend veel fietsers onderweg.
Het meest inspirerend was de 81 jarige australier die het reizen niet kan laten ook al moet hij er een kilo pillen per dag voor nemen. Fantastisch dat hij dat nog kan en wil!

Morgen rijden we door naar de grens met Cambodja waar we eve een tussenstop maken op 1 van de vele eilandjes de daar te vinden zijn. We zijn dringend toe aan een grote kuis want de meeste van onze kleren zitten helemaal onder het stof.

Waarschijnlijk zullen we de volgende dagen niet veel online kunnen. We weten niet eens of we tot ver in cambodja nog internet gaan vinden.

Dat zal het zowat zijn want het is hier per minuut te betalen....

tot later