het eiland

En hier zitten we nu...eindelijk op ons eiland...

Een paar dagen terug in Sihanoukville namen we dus de boot naar de thaise grens. En ondanks de airco was het verschrikkelijk heet op de boot. Plus de onvermijdelijke blerende karaoke....pffff. Tegen 16.00h komen we aan. Dan nog een 8tal kilometers fietsen naar de grens. En natuurlijk waar Cambodja bijna plat was komen we nu in steeds heuvelachtiger terrein. En niet zomaar heuvels. Heel korte steile bergops onmiddellijk gevolgd door een korte afdaling onmiddelllijk gevolgd door weer een steile bergop. Goed schakelen is de boodschap maar intussen staat mijn ketting door al dat stof zo droog als iets en reutelt mijn fiets als een oude koffiemolen. Aan de grens volgt nog een gezellig gesprekje met een koppel dat met de moto op toer is. Eventjes later komen nog een paar motards op Harleys en met echte ZZ Top baarden aan. De beestenboel is compleet. Na de grensformaliteiten besluiten we nog een aantal kilometers te fietsen. Onze laatste ettappe is namelijk behoorlijk lang en met die heuvelachtig terrein kan dat wel eens tegenvallen. Na weer zo lang stil zitten op de boot valt het fietsen tegen plus nu heeft ook Bart een beestje op gelopen en hij zit ook rap leeg. Tegen dat het donker wordt besluiten we te stoppe We stappen een politiekantoor binnen en vragen of er hier wel ergens een hotel is. Gelukkig wel (dus waarschijnlijk weer het plaatselijk bordeel/motel). En nog beter, een restaurantje recht tegenover het hotel. We zijn terug in Thailand dus dat betekent weer zeer pikant eten.
De volgende dag starten we weer vroeg en wonder boven wonder: de beentjes zitten goed en de kilometers en de heuvels vliegen voorbij. We worden hier nog goed in en dat voor onze laatste ettappe. Tegen 11.00h bollen we al de eindstad binnen. Daarna volgen een paar uren zoeken in een reisburo om nog een plaatsje op een eiland te vinden. We wilden eerst naar Ko Chang maar we horen en lezen dat ook dit eiland steeds voller gebouwd wordt en dat het stikt van de toeristen. We willen geen Costa Blanca taferelen en kiezen dus voor een klein eilandje dat wat verder varen is maar dat nog niet zo bevolkt is. We besluiten de fietsen achter te laten op het reisbureau om weer problemen op de boot te vermijden. Dat doet wel raar.
UIteindelijk blijkt het aitte strand toch niet zo wit te zijn en het eten is aan de dure kant en de porties klein maar toch genieten we met volle teugen van dit beetje rust en kalmte. Morgen of overmorgen gaan we (bart dan toch) snorkelen aan een eilandje in de buurt. Voor de rest wordt het voor ons steeds moeilijker te geloven dat we straks weer in de kou zullen zitten. Gisteren vonden we 27 graden al koud en we weten al haast niet meer wat winter is in dit eeuwige land van zomer.

Tot binnenkort dan