de zee

Daar zijn we weer...

Gisteren hebben we voor het eerst de zee hier gezien. En dat viel een beetje tegen. In Kep, de badstad waar we naartoe gereden zijn is namelijk geen strand, enkel wat keien vol rommel en plastiek. En het zeewater ziet ook niet brochure blauw maar eerder noordzee bruinig. Maar de zee is de zee natuurlijk en dat brengt meteen een extra vakantie sfeertje.
Gelukkig konden we gisteren eens uitslapen (met oordopjes want de airco was nogal lawaaierig), Daarna op het gemakske uitgebreid ontbijt genomen. We waren eerst van plan om het circuit naar Kep te fietsen maar desondanks de goede massage zaten de beentjes nog vol zuur (en als dat zelfs bij Bart het geval is dan ligt het niet aan mijn verbeelding). Terwijl we zaten te ontbijten zagen we 2 francaises die met weinig succes een 250cc crossmoto in gang probeerden te krijgen. Na veel gefoeter dropen ze af en natuurlijk begonnen ons oogjes al te blinken. Wij zouden dat ding wel aan de praat krijgen om daarna naar het Bokor National Park te rijden, een oud weerstation in de bergen. Dus na ons ontbijt vragen we aan de uitbater van ons gasthuis of we eens mogen proberen. Bart gaat minder af dan de francaises en krijgt de motor al na 1 keer gestart, om daarna direct weer stil te vallen als ie wil vertrekken. Het schakelen blijkt niet simpel te zijn. Terwijl Bart een toereke op straat rijdt raadt de eigenaar ons aan om ons plan te laten vallen. De weg naar het weerstation is namelijk weer zo'n cambodjaanse hel waar enkel ervaren motocrossers en 4x4 chauffeurs zich kunnen uitleven. De uitbater zegt dat het voor ons heel moeilijk gaat worden. Wer volgen zijn raad op en huren dan maar een 125ccke om naar Kep te rijden. Het eerste motoke gaat 15 km mee en dan gaat het licht uit. We krijgen hem nog enkel gestart door ermee te lopen en er dan op te springen tot groot jolijt van de passerende locals. Wij dan mar terug aar het gasthuis om een ander. Geen probleem en meteen wordt zelfs de naft in eht nieuwe motoke overgeheveld. Tegen de middag kunnen we uiteindelijk vertrekken. Eerst staat een bezoekje aan de grotten in de bergen op het programma. We moeten wel eerst een uur rondrijden op hobbelige landwegjes eer we uiteindelijk vinden waar we moeten zijn. We worden speleo gewijs in de grotten rondgeleid waar het nog steeds oncomfortabel warm is. Dus we laten de grotten al snel voor wat we zijn en zoeken de koele zeebries op. Kep valt een beetje tegen zoals ik hierboven al schreef. Het is eigenlijk vooral een oord waar de locals komen baden, met kleren en al. Wij besluiten dan maar om ons op het eten te smijten en Bart verorbert een hoopje krabben. Daarna is het mijn toer om met de moto rond te rijden en volgens Bart rijd ik veel te snel. Tot onze verbazing vallen we vrij snel zonder naft, blijkbaar zuipen die motokes iets van een 10l per 100 km. Gelukkig staan er om de 10 meter stalletjes waar je een liter naft in een oude colafles kunt kopen. We snappen nu ook waarom er zoveel zijn. Tgen dan wordt het al donker en het rijden wordt iets minder aangenaam want dan komt de slechtse rijstijl en de modale cambodjaan naar boven. Tegen dat we terug in het stadje zijn is het al prijs. Voor ons een grote menigte mensen, een drietal brommertjes die op elkaar gereden zijn en een paar dode kiekens op de baan.
Gisterenavond was eht ook oudejaar en meteen gingen ook een hele boel restaurants dicht. Ook in ons guesthouse is niemand meer te vinden en dat is vervelend vermits we onze rekening wilden betalen. Ik laat nog even aan de portier weten dat we de volgende morgen om 5.30 willen vertrekken. Geen probleem denkt hij. Tot deze morgen...tegen 4.30 wordt van alle kanten vuurwerk en rotjes afgestoken. Blijkbaar doe je dat smorgens om de slechte geesten weg te jagen. En zo gaat het wel nog een paar uur door. Tegen 5.30 staan we klaar om richting Sihanoukville, parel aan de cambodjaanse kust, te vertrekken maar uiteraard is er niemand te vinden om de rekening te vereffenen. Uiteindelijk komt de eigenaar tegen 6.50 te voorschijn. Geluukig zitten de beentjes goed vandaag en tegen 10 uur hebben we al 54 km gereden en zitten we halfweg. Helaas begint de fun daarna pas goed. De zeer drukke snelweg van de hoofdstad komt hier samen met de route die wij fietsen. Vanaf dan is het fietsen met aan 120 km voorbijrazend vrachtverkeer en toeristenbussen. En allemaal braken ze dikke walmen zwarte uitlaatgassen uit. Voor de veranderingen zien we deze keer niet rood van het stof maar zwart. Het hek is helemaal van de dam wanneer we in heuvelend terrein terecht komen. Dat zijn we niet meer gewoon, zo'n steile klimmen. Mijn geduld en goed humeur laat het voort het eerst in 3 weken afweten en de eerst volgende bus vol met ons lachende locals die alweer een zwarte doemp in ons keelgat duwt krijgt van mij een dikke vinger, waarop ze allemaal vrolijk terug zwaaien. Aan alle pijn komt een eind en de laatste heuvel wordt getopt. Ik duik in de frigobox (ieder drankstalletje heeft hier een orange koelbox vol ijsblokken en drankjes staan) van het eerste stalletje dat ik zie om er de friste cola uit te halen. Daarna volgt gelukkig een stevige afdaling naar de zee. We halen dit keer maar 50 km/h (ons record staat op 70km/h) maar vliegen toch een hoop brommertjes voorbij. Ik hoop stiekem dat Bart een paar stinkscheten lost om eens een paar locals te vergassen.
Dan begint weer diezelfde sleur om een hotel kamer te vinden. De eerste 20 hotels die we proberen zitten vol, maar geen nood, voor 50 dollar kunnen we hier wel ergens een kamer vinden zeggen ze. Wij knikken braaf en gaan toch maar op zoek naar 10 keer goedkoper. We kopen intussen ook onze boot tickets voor morgen. We zijn aangenaam verrast want de fietsen mogen mee voor niets. Ik laat dat meteen op het ticket schrijven. Morgen volgt dus een paar uur boot naar de grens met Thailand waar we dan onze laatste etappe fietsen om via Trat op Koh Chang te geraken, zo'n brochure eiland , hopelijk wel met wit zand en blauwe zee.
Voor de rest doen we hier niet veel anders dan ons vol steken want door de vele restaurantjes is het eten vrij goedkoop voor zo'n stad. En we hebben meteen ook onze eerste ladyboys gezien en gehoord. Ladyboys zijn erg vrouwelijke jongens net op ehet randje van transexuelen en zijn heel erg populair in Azie. En show verkopen kunnen ze. We kijken onze ogen uit.
Ik zal het hierbij maar laten want bart zit al te bladeren in een boek vol prentjes van eten. Hij zal alweer honger hebben.

Groetjes


heidi en bart