eventjes terug?

Lap, het zit er al weer op. We zijn terug in ons belgenland. En ik zit met de blues....
Terugkomen uit azië in dit kille grijze natte regenland is alsof je plots een zintuig verliest. De wereld ziet er hier een stuk minder kleurig uit. Vanmorgen werd ik wakker door vreemde geluiden, of door de afwezigheid van het eeuwige gedruis van auto's, brommertjes, airco's, kortom het bruisende leven in Azië. Waar we ook terug moeten aan wennen is de licht steriele industriële geur en het snellere tempo hier. En aan het feit dat eten hier niet meer 24 uur op 24 voor je neus staat. Want dat is ginder wel zo. Overal restaurantjes, eetstalletjes, straatventers met snacks en vers fruit. Of straatventers op de bakfiets met wok. Verser kan je eten niet zijn. Trouwens, de kip of vis de je ginder op je bord krijgt leeft meestal een uurke voor je ze op eet nog. Hier geen diepvries eten of bewaarmiddel eten, geen plofkippen of hormonen koeien (hopen we naief).

En de regen natuurlijk. Alhoewel, eigenlijk hebben we onze eerste regen in weken gehad toen we nqqr ons eilqnd gingen. Ook de daaropvolgende dagen regende het regelmatig. Wet van Murphy? Dan zit je op een tropisch eiland en dan regent het...maar gidner is regen en grijze lucht een aangename verkoeling. Wat is er verder nog gebeurd op het eiland? Ik had al verteld dat Bart een snorkeltrip geboekt had. Hij kreeg toen van de nederlandse dame die het duikbureau ginder runt alvast een masker mee om wat in de zee voor onze bungalow te spelen. En uiteindelijk heb ik mijzelf toch zover gekregen om dat ook eens te proberen. De eerste 10 minuten gingen gepaard met veel geproest en naar adem happen want mijn hersenen wilden niet direct de klik maken om opeens via de mond door een buis te gaan ademen. Ik hield dus veel te lang mijn adem in, geraakte dan in paniek omdat het snorkelmasker mijn neus dichtklemde en moest dan weer het masker afzetten. Maar uiteindelijk lukte het dan toch en een hele nieuwe wereld ging voor me open. Allerlei soorten visjes, koraal, schelpjes....snorkelen is plezant. Dus ik besloot om ook mee op snorkeltrip te gaan. De laatste dag op het eiland was het dan zover. En we hadden de hele boot ook voor onszelf want die dag had het bureau geen andere klanten. Een uurtje varen bracht ons naar een klein eilandje met riffen. Ik besloot om te snorkelen met reddingsvest. De kapitein deed teken dat we eens een toereke rond het eilandje moesten zwemmen. En die voor mij nieuwe onderwaterwereld bleek hier fenomenaal mooi te zijn. Zulke kleuren zie je in de wereld boven water mischien enkel in het verenkleed van exotische vogels. En zoveel soorten visjes. Vooral de zebravissen zijn alomtegenwoordig een zeer nieuwschierig. Van zodra je even stil hangt komen ze bijna tot tegen je duikmasker. Koraal en zeeanemonen en zeeëgels in alle kleuren. We blijven ruim een uur in het water maar dan begint het water toch frisjes aan te voelen. Plus de cosntante deining van de golven maakt dat mijn maag begint te protesteren. Bij onze volgende snorkelspot (een ander klein eilandje) zien we zo mogelijk nog meer kleuren en soorten. En zeggen dat dit maar een doodgewone snorkelplaats is en dat er zoveel mooiere plaatsen zijn om te duiken en snorkelen. Toch zal dit niet mijn nieuwe hobby worden. Ik ben geen en zal nooit een waterrat worden. Meer zelfs, ik mis na al die weken toch de rots en de hoogte.
Onze laatste dag op het eiland sluiten we af met een uurtje zonsondergang kijken (nog iets dat je nooit teveel kunt doen). Een rare zonsondergang, boven de zee prachtig maar achter ons woedt in tussen een ander licht en klank spectactel in de vorm van een tropische bliksemstorm. En de volgende morgen krijgen we tijdens de boottrip naar het vasteland meteen nog fikse regenbui te verduren. De kapitein trimt de speedboot nog wat op zodat de regen horizontaal de boot binnenslaat en meteen hebben we voor de eerste keer in weken bijna echt koud. De rest van de dag verloopt eentonig met de immens lange busreis terug naar Bangkok. Maar 300 km en de bus doet er wegens snelheidsbeperkingen en de 1001 stops om mensen op te pikken (dit is nochtaans een directe bus die niet verondersteld is te stoppen maar zo gaat dat hier)zo'n 7 uren over. Het bus station is ergens aan een drukke invalsweg naar het centrum van Bangkok. Ook dee skytrain loopt hier. We hebben geen zin om ver te fietsen (zottenwerk in het verkeer in Bangkok) voor een hotel en hebben ook geen zin om in het centrum te slapen dus na een tweetal kilometer bij een halte van de skytrain duiken we een zijstraat in op zoek naar een hotel. Vooral zakenlui verblijven in deze sector van bangkok. Ik stop bij het eerste het beste hotel. Het ziet er poepsjiek uit en met in het achterhoofd dat we binnen een minuut wel weer zullen buitenstaan wegens een voor ons te hoge prijs stappen we de lobby binnen. De prijs valt echter heel erg mee, het personeel heel vriendelijk en spreekt goed engels, de kamer is mooi en er is geen straatlawaai te horen. We blijven hier! Snel alles uit pakken (alles moet her in gepakt worden voor op de vlieger) en dan een frisse duik in het zwembad. De rest van onze tijd in Bangkok vullen we met winkelen en souveniers jagen. We hebben geen zin om aan cultuur te doen, we hebben eventjes genoeg budhas en temples gezien. En er moet nog iets overblijven voor de volgende keer.
Het hotel regelt transport voor ons om op de luchthaven te geraken en is zelfs zo vreindelijk om ons een ontbijt mee te geven. Om 5.30 am moesten we namelijk al naar de luchthaven vertrekken. Om 5.05 am worden we wakker. Door de airco en de gewoonte om met veel achtergrond geluid te slapen hadden we de wekker niet gehoord.
Ook op de luchthaven is het rushen. Eerst naar de doaune om aangekochte goederen aan te geven zodat we de BTW kunnen terug trekken. Dan in checken. Hier moeten onze fietsen wel de weegband op en tot onze verbazing wegen onze fiesten elk 11 kilo. We besluiten om nog een deel van onze zeer uigebreide handbagage ook met de grote bagage mee te geven. En wij maar schrik hebben voor overgewicht. Nu ja, best dat ze de resterende handbagage niet wegen of we mogen vrees ik de vlieger niet op. Tegen dat alles achter de rug is een we gans dat eind naar de gate moeten stappen is het boarden al bijna afgelopen en staat het signaal 'last call' al te pinken. De vlucht naar Abu Dabi duurt eindeloos lang. We zitten natuurlijk helemaal achteraan in de vlieger en we moeten ons haasten want we hebben minder dan een uur overstap tijd. Normaal gezien dan toch...We begeven ons naar onze gate maar daar staat een druk doende arabier te vertellen dat we ergens moeten gaan zitten want het vliegtuig is in onderhoud. De schermen geven een uur vertraging op. In de loop van de namiddag komt daar telkens een uur bij. Normaal gezien moesten we op de vlieger lunch krijgen dus we hebben toch wel honger. Ik ga aan de balie vragen of we geen lunch krijgen. Nee want dat wordt op de vlieger geserveerd. Na een paar uur gaat Bart het nog eens vragen en op vertoon van onze boarding pass krijgen we toch al een stuk cake en een drankje. De uren slepen aan. De balie mensen krijgen steeds meer kwade mensen maar zijn zelf niet echt vriendelijk. Ik ga vragen of ik de telefoon kan gebruiken want het thuisfront moet verwittigd worden zodat ze daar in Zaventem niet uren moeten wachten. Uiteindelijk wordt er een beslissing genomen. Het vliegtuig komt niet uit onderhoud en er dient een ander voorzien te worden. Onze vlucht zal uiteindelijk met 7 uren vertraging op stijgen. Een hoop mensen zijn dus ook hun aansluitingsvluchten in Brussel of Toronto (eindbestemming van dit vliegtuig) kwijt, een paar zakenmensen zijn in alle staten wegens gemiste afspraken enzv. Wij zijn gewoon doodmoe want de zeteltjes in de luchthaven zijn keihard en er zijn er amper genoeg om al die gestrande mensen op te vangen. We krijgen nu wel een volle maaltijd aangeboden.
Het boarden zorgt al weer voor extra frustratie. Er is maar 1 persoon voorzien om de boarding passen te controleren en die doet dat op zijn dooie gemak. Tussen al het volk een hoop mensen in rolstoelen (van zodra je grijs haar hebt wordt je hier blijkbaar een rolstoel aangeboden) en een paar families met kinderwagens. Normaal gezien mogen die eerst aan boord maar dat wordt vergeten. Er wordt van alle kanten geroepen en getrokken. De passagiers zijn ook voornamelijk Indiërs, en die hebben duidelijk nog nooit gehoord van in de rij staan. Van zodra ze een gaatje zien proberen ze zich er tussen te wringen want ze denken allemaal dat het vliegtuig zonder hen gaat vertrekken. De chaos is compleet. De helft heeft duidelijk ook nog nooit gevlogen en helaas zitten er ook een hoop bij die niet kunnen lezen (of toch geeen romeinse cijfers) want de stewardessen worden overstelpt met 'where is seat number huppeldupup'. Van zodra ze zitten wensen de meesten ook meteen bediend te worden met vanalles en nog wat. Altijd heel beleefd 'excuse me miss but I want...' maar op een toon van 'en liefst zo snel mogelijk'. De stewardessen lachen groen en doen hun best om alles en iedereen tevreden te houden. Gelukkig ben ik zo moe dat alles in een waas voorbij gaat en voor we het weten wordt de landing ingezet. Buiten een miezerige 6 graden...pfff. Zaventem is op dit uur van de nacht uitgestorven. In plaats van om 17.40 pm komen we om 0.20 am toe. Gelukkig dat papa ons staat op te wachten. Tegen 2.00 am zijn we thuis. Ik besluit om straks niet te gaan werken. Ik heb momenteel meer dan 3 uurkes slaap nodig.
Die extra vrij dag vandaag wordt dan maar opgevuld met boodschappen, was en plas, papierwerk enzv.

En straks is het Peking express op TV, dan kunnen we alweer inspiratie opdoen voor een volgende reis......