Hallo daar in het koude belgie...gelukkig (chinees) nieuwjaar.

Intussen zijn we alweer een aantal dagen en kilometers verder. Na de boot trip waar we halfverbrand uit gekomen zijn volgde alweer een veel te korte nacht (met dank aan de engelse dame (??) die in deze hitte zo'n 1.5h luidruchtig lag af te zien. Om aan de ergste middaghitte te ontsnappen beginnen we onze etappes nogal vroeg: we proberen steeds tegen 6.00h op baan te zijn. Dus de volgende etappe liep van Battambang naar Pursut, een 107 km. De eerste 50 km verliepen soepel maar daarna begon de hitte de kop op te steken en zakte het tempo. De zon brande ongenadig hard en tegen dat we toe kwamen waren we toch weer stevig verbrand. En Pursat viel als stop plaats heel erg tegen, stoffig, ongeinspireerd en natuurlijk het obligatoire bordeel/hotel. Omdat we met chinees nieuwjaar niet weer in zo'n gat wilden belanden besloten we om de volgende etappes over te slaan en meteen naar hoofdstad Phnom Penh op te schuiven. Zo kunnen we sneller naar de kust op schuiven waar het hopelijk een stuk koeler is en daar nog een paar mooie circuits fietsen. Een goede keuze blijkt achteraf. In Phnom Penh geraken was weer een gans verhaal. Ik wou op zeker spelen en de bus nemen, Bart wou voor een pick up truck gaan. De bus dus...Maar de bus van 7.30 bleek zo vol te zitten dat onze fietsen er niet meer bij konden. Er werd ons dan voorgesteld om de bus van 8.30 te nemen maar ik vermoedde die ook wel ging vol zitten. Gelukkig stond een 50tal meter van de bushalte nog een pick up te wachten op klanten. En hoe meer ze in zo'n pick up stouwen (beesten, materiaal, mensen...) hoe goedkoper (voor locals dan toch want wij betalen sowieso veel te veel). Wij dachten dat onze truck al vrij vol zat maar de chauffeur vond dat niet. Resultaat: 1h rondjes rijden voor ie wou vertrekken. En de mannekes van de busmaatschappiju maar lachen toen we voor de zoveelste keer langs de halte passeerden. Maar als zo'n pick up vertrekt dan is het meteen plankgas. Ook al zitten er een hoop mensen op het randje van de laadbak te balanceren. Intussen was ik door de lokale vrouwen onder hoede genomen. Eerst werd mijn vel grondig geinspecteerd: verbazingwekkend hoe de binnenkant van mijn armen wit ziet en de buitenkant bruin. Elk los velletje werd losgeprutst (mischien dachten ze dat mijn vel niet echt was). Daarna kwamen ze bijna op mijn schoot zitten (bart groen van jaloezie) maar uiteindelijk viel dat goed mee, zo kon ik er tenminste niet af vallen.
We werden na een helse rit (met drie spookrijden op een 2baansvak is heel gewoon) mooi in het centrum van Phnom Penh gedropt. De stad zelf viel wat tegen en we besloten om er niet lang te blijven. Ik had ook geen zin om naar het oorlogsmuseum te gaan of om de killing fields te bezoeken. We hebben allemaal wel de documentaires over de gruwelen van Pol Pot en de rode Khmer gezien en ik heb liever het beeld van het cambodja van nu.
Dus gisteren zijn we na een laat ontbijt dan doorgefiets naar Takeo. Op ons dooie gemakje want de oncomfortabele pick up rit zit nog in de spieren. We hebben nu ook suikerriet sap ontdekt en om de 10 km stoppen we aan een stalletje waar ze een suikerriet stengel uit persen en het sap dan over ijsblokjes gieten. Heel erg verfrissend en iets van een 0.1 dollar per portie. We komen dan ook vrij laat in Takeo aan. De weg zelf loopt door een heel mooi, fris groen stukje Cambodja. En vooral: er staat een briesje wat heel verfrissend aanvoelt en door de vele bomen langs de weg fietsen we regelmatig in de schaduw. Genieten!! We worden hier ook bij elke stop heel nieuwschierig bekeken en vooral onze fietsen zijn een groot aantrekkingspunt. De mensen zijn hier in het zuiden minder timide en prutsen volop aan onze fietsen. Ook onze helmen worden nauwkeurig onderzocht. Wijzelf ontsnappen er ook niet aan. Bij 1 stalletje proberen ze onze leeftijd te raden. Ze schatten mij rond de 18 en Bart rond de twintig. Ze vallen dan ook bijna achterover als we onze werkelijke leeftijd vertellen. En wat ze heel erg vinden is dat er nog geen babietjes zijn. Meteen wordt er druk gespeculeert en worden er van allerlei suggesties gedaan, Ze denken ook dat al dat fiesten slecht voor de vruchtbaarheid is.
In ons hotel ontmoeten we een Franse dokter met twee verpleegsters die hier zijn om een hospitaal te controleren. We gaan samen eten en we wisselen volop ervaringen uit. Daarbij is hun frustratie over de beperkte middelen heel erg merkbaar. Er is hier overal TBC maar ze kunnen hier zelfs geen rongten fotos nemen om een correcte diagnose te stellen. Komt daarbij dat heel veel mensen toch nog liever de traditionele geneeskunde volgen (allerlei middeltjes enzv).
Vandaag dan volgde een iets langere etappe. Ook nu vertrekken we weer heel vroeg maar vandaag had ik het behoorlijk lastig. Ik heb (in dit warme weer???) een keelonsteking opgelopen (alhoewel, ze lopen hier overal te hoesten en kuchen) en dat maakt het niet gemakkelijk. Het lichte briesje blijkt vandaag een iets minder lichte tegenwind te zijn en ook de suikerriet sapjes smaken niet vandaag. Maar al met al rijden we een vlot tempo en komen we tegen de middag al in Kampot aan. Hier blijven we twee dagen. Morgen nemen we een rustdag en gaan op ons gemakje naar een oude vervallen koloniale badplaats aan de zee fietsen.
Deze namiddag hebben we onszelf ook nog op een uurtje massage gertrakteerd. Er is hier een organisatie die blinde Cambodjanen in de maatschappij integreert door ze op te leiden tot Shiatsu masseur. Wel een beetje raar want we moesten ons omkleden in een blauw ziekenhuispakje en de massage gebeurde ook nog eens met een laken bovenop. Blind of niet, het deed wel deugd.
Sebiet nog wat eten en dan op tijd gaan slapen want we hebben heel wat uren slaap in te halen. Hopelijk kunnen we morgen ochtend eens uit slapen.

Groetjes en tot binnenkort

PS: Mariella, ik leef helemaal met je mee ;) (bart ook)
Nathalie: super!!!!!!!!!!!!