Cambodja

Hallo allemaal,

Intussen zijn we alweer een paar dagen verder en zitten we halverwege onze reis.
De laatste keer dat we online konden zaten we nog in Champasak, Laos. Een volgende etappe bracht ons 130 km verder naar een eilanden groep in de Mekong. Dat was eigenlijk de eerste lange etappe en we hebben eht geweten. De laatste dagen is de temperatuur hier nogal gestegen dus het is heel erg afzien. Gelukkig was er op die etappe overal wel kans om eventjes aan een drinkstalletje te pauzeren. Wat minder leuk waren de militaire oefeningen langs de weg: de soldaatjes waren met hun raketlanceerders aan het spelen en dat doet maar vies als zo een ding op een paar meter van je af gaat. Uiteindelijk kwamen we volledig bezweet en bestoft bij de overzet plaats naar de eilanden aan en daar konden we voor het eerst kennis maken met de negatieve gevolgen van över - toerisme". De overzet werd op maffiaanse wijze bepaald door 1 sujet die woekerprijzen vroeg, in volle willekeur. Maar wij zijn niet van de poes dus uiteindelijk moest hij (ook onder druk van de lokale vissers die een klant aan hun neus zagen voorbij gaan) ons toch voor de nog steeds veel te hoge som van 3 dollar over zetten. De eilandjes zelf waren overvol en gelukkig konden wij op ons gemakje een paar kilometers weg van de drukte fietsen om daar nog een bungalotje aan het water te vinden (ocharme al die zwaar beladen rugzaktoeristen die dat te voet doen). Onze gatheer was een zeer onaangename man die overal geld uit wilde slaan maar de locatie maakte meer dan goed. Genoeg bomen zodat we verkoeling in de schaduw hadden, een ligstoel en een hangmat. Dus voor de rest van onze tijd daar hebben we niet veel meer gedaan dan eens het eiland te bzichtigen (waar ze ook al geld voor vroegen), koKosnoten leeg drinken, hangmat schommelen en wat bij praten met mensen die we steeds weer onderweg tegen komen.
Ook aan dat mooie liedje kwam een eind dus ons stalen ros stond al weer klaar voor de tocht naar Cambodja. De grensformaliteiten verliepen vlotjes (met de nodige "fooi"). De weg naar de grens, dat was andere koek. Opeens hield die prachtige nieuwe asfalt op en belanden we op een soort smokkelaarspad. Na de grens verbeterde de weg naar een soort gravel die nog neit platgewalst was. En alweer een eindeloos lang weg zonder een plekje schaduw en zonder mogelijkheid om even een boom op te zoeken. Dit is namelijk Cambodja en je loopt hier niet zomaar de weg af. Soms lag de weg iets beter maar naar eht einde van de etappe toe vereslechterde dat weer met bijkomend de voorbij tuffende trucks waardoor je even niets ziet. De temperaturen worden ook stilaan ondragelijk om in te fietsen: op een bepaald moment meten we 42 graden. Bart vind dat allemaal ok maar ik smelt en het duizelt me tegen het einde voor de ogen. Uiteindelijk duikt de veerboot op en kunnen we over steken naar de eerste Cambodjaanse stad: stung treng. Een rare ervaring, helemaal anders dan Laos en je voelt die communistische sfeer nog rondhangen. DE gebouwen geven soms die typische oostblok sfeer. We zoeken snel een hotelletje maar hier spreken ze geen woord engels. Na een kwartiertje bekken trekken hebben we een kamer en weten we hoeveel die kost. Maar de mensen zijn wel ongelofelijk vriendelijk, nog nooit gezien. We voelen ons gelijk koningen. Wat hier wel een probleem is: geld. De bank is al lang gesloten en bankkaarten en geld uit de muur kennen ze niet. OP de markt kunnen we dollars wisselen. Hier allemaal doodnormaal, zwarte markt kennen ze niet. Nu begint Bart de hitte ook te voelen, hij moet toegeven dat deze hitte ook voor hem te zwaar is. Dit alles (plus het feit dat we pas ver in Cambodja geld kunnen afhalen) doen ons besluiten om de volgende etappes over te slaan en meteen door te reizen naar Siem Reap. Daar zijn we uiteindelijk gisteren toegekomen na 12 uren openbaar vervoer. We hebben het allemaal goed overleeft en bij wonder hebben we ook maar 1 ongeval gehad: er wordt hier vollop spook gereden en op die ene baan die er ligt moet alle verkeer: brommertjes, paard en kaar, trage vol geladen camionetjes en de snelle bussen. We hebben 1 truck in de zijkant geramd of omgekeerd, het is niet helemaal duidelijk maar op wat blikschade na konden we snel verder. Nu ja, na 12 uur bus hebben alle beenderen in je lijf zich eens omgedraaid. Siem Reap is ongeloofelijk toeristisch maar wij zijn met ons gat in de boter gevallen. Na wat rond gefietst te hebben vonden we een km buiten het drukke centrum een hotelletje in alle rust (uiteraard zeer relatief hier in Azie) en hebben we de beste maaltijd van ons hele reis gegeten. Hier blijven we dan ook een paar dagen om het gigantische Angkor tempel complex te bezoeken. Gelukkig kunnen wij die vele kilometers tussen de tempels met de fiets doen.

Oh ja, (vooral voor een bezorgede Pascale): de reserve band heeft uiteindelijk dienst kunnen doen als tegengewicht om ons muskieten net omhoog te houden :)))))