Kars-Dogubayazit.

Vandaag trekken we verder, richting Iraanse grens. Na alweer een wondermooie rit vinden we stoffig Dogubayazit waar we vooral Ishak Pasa willen bezoeken. Dat is een paleis dat zo weg geloepn is uit 1001 nachten. Het werd besteld door 1 of andere sultan en is echt een pareltje. We vinden snel een hotelletje. Na een douche installeer ik me met mijn mp3 speler en de lonely planet in de sun room op het dak. Daar zitten een turkse jongen en meisje en een oudere dame ook al, cake te eten. Na een tijdje bieden ze me een stuk aan en we beginnen te babbelen. Het turkse meisje en haar moeder komen uit Istanboel en ze brengen een bezoekje aan haar lief die hier het leger in moet. Ze zijn erg liberaal en westers en ze staan versteld over de 'moslim' houding tov vrouwen hier in het turkse binnenland. Het turkse meisje wordt dan ook heel erg aangestaard en aangesproken omdat ze rookt, gewone westere kledij (= jeans en leuk hemdje) en geen hoofddoek draagt. We besluiten om samen een taxibusje te huren en een namiddag op stap te gaan en alle bezienswaardigheden in de streek te gaan bekijken. We ronselen nog wat andere reizigers en zo gaan we uiteindelijk op stap: turkse mama met dochter en lief, twee belgen en enkele turkse jongens die de mama toevallig op straat aan spreekt en wel zin hebben in een namiddagje vertier. De mama spreekt een taxibusje aan de ons een ganse middag wil rondvoeren en weg zijn we. Het paleis is wondermooi en lijkt inderdaad zo uit een sprookje te komen. We dwalen er dan ook een tijdje in rond.
Volgens de lonely planet is hier in de buurt nog een ijsgrot (??? in het midden van de woestijn?? en een meteoriet krater. Na veel rondrijden (de taxichauffeur weet het al vast niet zijn) vinden we de grot en inderdaad, er is ijs te vinden. De lokale bevolking gaat het ijs er in het pikkedonker uithakken en verkoopt het dan. Weer een ongelooflijke ervaring erbij. Na de ijsgrot bezoeken we de krater die voor ons niet meer is dan een gat in de grond. Intussen hebben we prachtig zicht op Mount Ararat, Turkijes hoogste berg. Ook Iran lonkt en de mama beslist om even naar no mans land te trekken om duty free te shoppen over de grens. Voor ons ok, weer een raar avontuur erbij. We steken kilometers lange file wachtende trucks voorbij, mogen na wat onderhandelen met de douaniers de grenszone binnen rijden. Wat raar, we zitten nu echt in de Iraanse sfeer en dat merk je, ik voel me even niet op mijn gemak. We zien ook nog een bus Iraanse (lichtjes beschonken) zwaar gesluierde vrouwen die net een daguitstap in Turkije gedaan hebben. Zogezegd om westerse producten te kopen maar eerder een dagje fuiven weg van de Iraanse mannen.
We hebben er dus alweer een interessante roadtrip op zitten, met dank aan de turkse mama!