juli 2009 - Een nieuwe wereldreiziger is geboren

Ons zoontje Kai ziet het levenslicht...

Istanboel

Aan alles komt een einde dus ook aan Cappadocië. We reizen met de nachtbus terug naar Istanboel. Op de bus ontmoetten we een duits koppeltje. Piekfijn zien ze er uit, echt nog reis groentjes. Wat een contrast met ons, stoffige reizigers :))
Toch klikt het wel en in Istanboel zoeken we samen een hotel en gaan we ook samen ontbijten. Daarna splitsen onze wegen zich weer. Wij spenderen onze dagen Istanboel met het bezoeken van het gigantische Topkapi palace, de blauwe moskee, de Aya Sophia (daar keek ik al 10 jaar naar uit!!)de bazaar en wandelen de brug over de Bosphorus over.
Turkije is zeker en vast de moeite waard en een land van bergsport, strandleven, cultuur en gastronomie. We gaan zeker nog eens terug!

Cappadocië

Onze laatste week turkije gaan we in Cappadocië door brengen. Een beetje relaxen en bekomen van het hoge reis tempo. We besluiten Gorëme als uitvalsbasis te nemen. We willen ons budget wat sparen en besluiten geen hotelkamer in een holwoning te nemen maar te kamperen. De camping ligt een paar kilometer boven Gorëme en blijkt een echt trefpunt voor allerlei wereldreizigers te zijn. We ontmoetten een nieuw zeelands koppel dat al 5 jaar lang verschillende wereldreizen aan elkaar fietst, een amerikaans koppel dat een jaar backpakked en een troep duitsers die een aantal maanden met de moto op toer is. We maken er een gezellige boel van. Een paar dagen later wordt de camping ook nog eens overspoeld door Belgische en Nederlandse campertoeristen die in kolonne door Turkije trekken. Veel leuker dan hotel kamer dus. Elke morgen worden we gewekt door de vele luchtballonnen die toeristen hoog boven de fairy chimneys van Cappadocië voeren. Deze rotsformaties zijn Cappadociës beroemdste bezienswaardigheid. De dagen die we hier verblijven vullen we dan ook met het exploreren van verschillende valleien met grotwoningen, grotkerken van de eerste christenen. Tot voor kort leefden ook nog heel wat turken hier in dit soort woningen. Maar de uit zandsteen gevormde rotsformaties zijn helaas heel erg onderhevig aan erosie wat leidt tot een immer veranderend landschap. Tijdens deze tochten stuiten we verschillende keren op verwilderde wijngaarden en boomgaarden van vroegere bewoners. We smullen onze buikjes lekker rond! We huren ook een gids in van het uitstekende trekkingsbureau 'Middle earth travel. Gaië, het meisje dat ons rondleidt weet ons ook heel veel te vertellen over de omgeving, de cultuur etc. Ook weer een aanrader. We bezoeken ook een ondergronde stad waar de eerste christenen zich verscholen voor de Romeinse onderdrukkers. Eén avond gaan we ook kijken naar de whirling dervisches, een soort traditionele perzische dansvoorstelling maar ik vind de opvoering veel te toeristisch.
Al bij al is Cappadocië genieten van de zon en het goede leven!

Nemrut Dagi

Na ons kort verblijf in Mardin doorkruisen we verder Turkije. We zijn intussen al op terugweg naar Istanboel. Via allerlei omwegen belanden we aan de voet van Nemrut Dagi. Op deze berg heeft 1 of andere megalomane koning vele eeuwen terug een artificiële bergtop laten aan leggen met twee terrassen: een oostelijk geörienteerd terras om de zon te begroeten en een westelijk terras om de zon te zien onder gaan. Hij zou naar verluidt ook onder die bergtop begraven liggen. Onze bus dropt ons af aan de voet van de berg. We lopen nu een stukje te voet naar boven in de hoop lokaal transport die naar boven gaat tegen te komen. In het eerst volgende dorpje proberen ze ons wijs te maken dat niemand nog naar boven gaat. We dienen hier te blijven slapen. En dat terwijl er steeds busjes passeren. Wij doen telkens teken om te stoppen maar de man die ons aan de praat houdt doet telkens teken om niet te stoppen. Als hij ons maar niet kan overtuigen probeert hij ons dan een slaapplek op te dringen in een lodge van een familielid. Wij zeggen braafjes van ja, geraken zo toch aan transport. Aan de lodge in kwestie weigeren we uit te stappen, we willen namelijk in de laatste lodge onder de top slapen omdat we voor zonsopgang nog op het oost terras willen staan. Uiteraard volgt weer veel discussie. Ze willen ons nu weer wijs maken dat het transport niet door rijdt en dat we hier moeten blijven. Omdat we weigeren rijdt het busje toch door om lokale mensen en hun inkopen/oogsten af te zetten op de afgelegen boerderijen. Bart helpt telkens vriendelijk met de vele kratten tomaten en zakken levensmiddelen van het dak van de bus te halen. Zo merken de inzittenden dat we de kwaadste niet zijn en er onstaat weer een discussie. We verstaan het uiteraard niet maar uit de gebaren en blikken lijkt het er op dat ze vinden dat we niet verder bedot moeten worden en dat we toch op onze bestemming moeten gedropt worden. Uiteindelijk geraken we laat in de namiddag op onze bestemming. We regelen een lift naar de ingang van het national park voor de volgende ochtend (zeg maar nacht) om daarna meteen de berg af gevoerd te worden zodat we onze lange afstand bus naar Capadocië nog kunnen halen.
De volgende ochtend is het veel te vroeg op staan. We zijn zowat de eersten die aankomen en het is nog pikkedonker op de terrassen. Tegen zonsopgang komen er steeds meer toeristen. De zonsopgang is magistraal. We hebben een schitterend zicht op het vroegere Mesopotamië. Nog wat snelle fotos en dan koersen om onze bus te halen.
Nemrut Dagi, vreemde ervaring weer maar absoluut een aanrader!

Dogubayazit - Van - Diyarbakir - Mardin

De volgende dagen reizen we verder, naar Van, een moderne stad midden in Turks Koerdistan waar we het kasteel bezoeken en een park waar de mensen een erg rare gewoonte hebben. Overal in het park zijn bronnen en de mensen komen er in grote hordes met allerlei containers water tappen. Sommige nemen het water mee naar huis maar andere gieten het dan een beetje verder in het park weer allemaal weg. Na Van twijfelen we een beetje over onze reisroute. We besluiten naar Diyarbakir, de koerdische hoofdstad te trekken om de stadswallen te zien (niet zo indrukwekkend). Van daar rijden we naar Mardin, een off the beaten track plaatsje volgens de lonely planet, niet ver van de Iraakse grens. Het blijkt uiteindelijk een stoffig stadje te zijn, vol boutique hotels. We krijgen een gigantische sprookjeskamer, mag wel voor dat geld, maar ook al is dit een chique hotel, ze moeten toch nog leren wat meer respect voor de gasten te krijgen door snachts wat stiller te zijn! Veel is er hier niet te zien, behalve zand. Uit Iraak komt niets goed zeggen ze hier, bewijst ook de zandstorm die uit de Iraakse woestijn komt aanzetten. Levert wel mooie fotos op!

Kars-Dogubayazit.

Vandaag trekken we verder, richting Iraanse grens. Na alweer een wondermooie rit vinden we stoffig Dogubayazit waar we vooral Ishak Pasa willen bezoeken. Dat is een paleis dat zo weg geloepn is uit 1001 nachten. Het werd besteld door 1 of andere sultan en is echt een pareltje. We vinden snel een hotelletje. Na een douche installeer ik me met mijn mp3 speler en de lonely planet in de sun room op het dak. Daar zitten een turkse jongen en meisje en een oudere dame ook al, cake te eten. Na een tijdje bieden ze me een stuk aan en we beginnen te babbelen. Het turkse meisje en haar moeder komen uit Istanboel en ze brengen een bezoekje aan haar lief die hier het leger in moet. Ze zijn erg liberaal en westers en ze staan versteld over de 'moslim' houding tov vrouwen hier in het turkse binnenland. Het turkse meisje wordt dan ook heel erg aangestaard en aangesproken omdat ze rookt, gewone westere kledij (= jeans en leuk hemdje) en geen hoofddoek draagt. We besluiten om samen een taxibusje te huren en een namiddag op stap te gaan en alle bezienswaardigheden in de streek te gaan bekijken. We ronselen nog wat andere reizigers en zo gaan we uiteindelijk op stap: turkse mama met dochter en lief, twee belgen en enkele turkse jongens die de mama toevallig op straat aan spreekt en wel zin hebben in een namiddagje vertier. De mama spreekt een taxibusje aan de ons een ganse middag wil rondvoeren en weg zijn we. Het paleis is wondermooi en lijkt inderdaad zo uit een sprookje te komen. We dwalen er dan ook een tijdje in rond.
Volgens de lonely planet is hier in de buurt nog een ijsgrot (??? in het midden van de woestijn?? en een meteoriet krater. Na veel rondrijden (de taxichauffeur weet het al vast niet zijn) vinden we de grot en inderdaad, er is ijs te vinden. De lokale bevolking gaat het ijs er in het pikkedonker uithakken en verkoopt het dan. Weer een ongelooflijke ervaring erbij. Na de ijsgrot bezoeken we de krater die voor ons niet meer is dan een gat in de grond. Intussen hebben we prachtig zicht op Mount Ararat, Turkijes hoogste berg. Ook Iran lonkt en de mama beslist om even naar no mans land te trekken om duty free te shoppen over de grens. Voor ons ok, weer een raar avontuur erbij. We steken kilometers lange file wachtende trucks voorbij, mogen na wat onderhandelen met de douaniers de grenszone binnen rijden. Wat raar, we zitten nu echt in de Iraanse sfeer en dat merk je, ik voel me even niet op mijn gemak. We zien ook nog een bus Iraanse (lichtjes beschonken) zwaar gesluierde vrouwen die net een daguitstap in Turkije gedaan hebben. Zogezegd om westerse producten te kopen maar eerder een dagje fuiven weg van de Iraanse mannen.
We hebben er dus alweer een interessante roadtrip op zitten, met dank aan de turkse mama!

Intussen zijn we halverwege het turkije verslag blijven steken. In dit jaar dat ik niets geblogd heb is er heel veel gebeurd. Later meer daarover. Eerst nog even wat turkije herinneringen ophalen.
Na ons bezoek aan Ani, kennismaking met enkele andere reizigers en het oplopen van een beestje in de buik, besluiten we met z'n allen een auto te huren en de omgeving van Kars te verkennen. De zoektocht naar een goed huurcontract is al een avontuur op zich maar het lukt ons toch. We gaan op zoek naar enkele bezienswaardigheden die in de Lonely planet beschreven staan. Ik ben nog steeds neit gerecupereerd en voel me nog erg mottig. Het eerste dat we willen zien is 'Seytan kalesi' (satans burcht). Dit vinden is niet simpel en via een meer met pelikanen sukkelen we per ongeluk bijna de turks-georgische grens over, zeer tot ongenoegen van de daar gestationeerde militairen. Terwijl wij de pelikanen fotograferen komt ineens een legertruck met gewapende soldaten aan stormen en worden we (vriendelijk) verzocht om rechtsomkeer te maken. Snel gebeurd als er een kalashnikof op je gericht is. Na veel ommetoeren vinden we een onoogelijke dorpje met een krottig huisje op het eind van een weg. We parkeren en de anderen gaan te voet verder. Ik voel me te slecht en besluit in de auto te blijven liggen. Na enkele minuten echter komt een vrouwtje op het raam tikken. Ze wil weten waarom ik in de auto lig en als ik teken doe dat ik me niet lekker voel moet ik van haar in haar huisje komen waar ze me neer plant op haar sofa, me een hoop dekens geeft, een Ayran (goed voor alles) en waar ik moet slapen. Weird maar heel erg vriendelijk. Na een paar uur zijn de anderen terug, die me natuurlijk in de auto niet vinden. Gelukkig merkt het vrouwtje het waarna ze met zijn allen haar huisje binnen komen, proberen een gebaren conversatie aan te gaan en wat fotos nemen. Ongelooflijk die Turkse gastvrijheid.
Het volgende punt dat we bezoeken is Cildir lake, een erg mooi meer dat hier en daar toch erg te lijden heeft onder allerlei vervuiling. Hier genieten we nog even van de rust en de zon die begint onder te gaan.
Na een lange dag leveren we de auto in, gaan met onze nieuwe vrienden nog lekker eten en nemen afscheid. Morgen gaan we allemaal weer onze eigen weg.