VAndaag brengt de minibus ons om 8.30 naar Ani. Mr. Ceçil heeft zowat alle buitenlanders uit heel Kars geronseld. Resultaat: 3 belgen, 4 fransen, 2 spanjaarden, 1 britse, 1 duitser en 2 hollandse meiden.De sfeer in de minibus is al snel opperbest en iedereen babbelt honderuit over wat ze al gezien hebben en wat ze nog van plan zijn. Ani ligt op zo'n 45 minuten rijden buiten Kars aan de grens met Armenië en Georgië. Op de velden onderweg is men volop bezig om de oogst binnen te halen en er zitten overal op de elektriciteitsdraden en palen grote roofvogels.
We krijgen een drietal uur de tijd om Ani te verkennen en met het fototoestel in de hand verspreiden we ons tussen de ruïnes. Wat een verschil met europese sites die zoveel beter geconserveerd worden. Sommige gebouwen zijn niet meer dan een hoopje puin. Moeilijk te geloven dat hier ooit 10000 mensen leefden. Toch staan er nog pareltjes met vele muurschilderingen. De grens en uitkijkposten zijn ook allom tegenwoordig en sommige delen zijn volgens de lonely planet ook verboden terrein. Naast de ruïnes, allemaal basilieken of tot moskee omgevormde kerken zijn er ook heel wat holenwoningen in de door de rivier uit gesleten rotswanden. Daar woonden dus al die mensen. Drie uur is net niet lang genoeg om alles te zien maar door de grote hitte doen we het ook nogal rustig aan. We verzamelen op tijd bij het busje, eten wat brood met kaas en olijven en babbelen nog wat met de anderen. Op terugweg vraag ik aan de chauffeur om ons aan de citadel van Kars af te droppen. Aan het begin van de klim naar de citadel zien we twee vol bepakte fietsen staan, wereldreizigers! Eenmaal boven op het binnenplein zien we twee jongens met een stuurtas rondlopen. Wij, bart en ik en de twee hollandse meisjes Ingrid en Paulien, vragen hen of ze niet even met ons in de schaduw een fris drankje willen nemen. Ze komen met plezier bij ons zitten en algauw zit de sfeer er weer volop in. Reisverhalen en ervaringen worden uitgewisseld. Wat later haalt iedereen allerlei eten uit voor een late picknick. Olijfjes, kaas, koekjes, het nougatspul, choco, kleine appeltjes die de jongens van een boer kregen, het gaat er allemaal vlot in. Intussen besluiten we om samen met Ingrid en Paulien nog een dag langer in Kars te blijven en een auto te huren om de omgeving nog wat te verkennen. Laat in de namiddag besluiten de jongens om door te fietsen en gaan wij op zoek naar een auto verhuur bedrijf. Natuurlijk is het weer uitleggen met handen en voeten. Wij willen een goed huurcontract met verzekeringen, de turken liggen er allemaal zo niet wakker van. Het laatste kantoor die we aandoen ziet er al professioneler uit. We worden met zijn allen in een groot blinkend bureau geroepen en na veel verwarring slagen we er dan toch in om een auto aan de haak te slaan. De initiële argwaan van de turkse uitbaters slaat om in veel gelach en vriendelijheid. Wij zijn er gerust in. OP weg naar het hotel reserveren we voor de zekerheid plaats in het populairste restaurant en komen we de fietsers nog eens tegen. Ze zijn nog steeds niet vertrokken.
De lange dag begint nogal zwaar op me te wegen en ik ben blij dat ik terug in het hotel ben. Helaas, ik voel me steeds slechter en besluit niet mee te gaan eten. Ik moet een paar keer overgeven en heb een beetje koorts. Platte rust is de enige optie. Bart kan zich gelukkig in de zitruimte amuseren met de hollandse meiden.
No comments:
Post a Comment