De wekker gaat naar gewoonte heel vroeg af want om 6.00h vertrekt het busje al. Er wacht ons een heel uitgebreid ontbijt met natuurlijk verse komkommer, tomaat en kaas maar ook met choco, confituur, honing, eitjes en een soort nougat achtige pasta gemaakt van verpulverde sesamzaden, een lekkernij.
Daarna volgt een busrit van 2,5 huur door een prachtige kloof en ondanks het overvolle busje en de wagenzieke kindjes genieten we volop. Helaas zal een deel van dit wondermooie landschap binnenkort verdwijnen omdat de regering een dam wil bouwen waardoor deze streek zal onderlopen. Het stadje Yusufeli zal hiermee volledig verdwijnen. Het stadje zelf is maar niets. We komen aan op een pleintje waar alle dolmus busjes van gans de streek verzamelen. Nu zijn er twee opties: ofwel na de middag de directe bus binnendoor naar Kars nemen waarvoor we wel eerst een taxi tot buiten de stad dienen te nemen of onmiddellijk met ons minibusje door reizen naar Erzurum om vandaar een ander busje naar Kars te nemen. De tweede optie betekent een langere reisweg, maar we hadden al gehoord dat het landschap erg mooi is. Dus we kiezen voor de laatste optie. Jos, de andere belg kiest voor de eerste oplossing omdat ij nog een klooster in de buurt wil bezoeken. Ik ga nog snel op zoek naar een bakker om toch een beetje eten te hebben voor onderweg. Ik blijf hooguit 3 minuten weg maar als ik terug op het pleintje kom is de minibus, met bart en alle bagage verdwenen. Daar sta ik dan met welgeteld 2 YTL (Yeni Turkisch Lira) op zak, 1 brood, zonder papieren. Ik loop het volledige pleintje en de bijhorende parkeerplaats af, zoek verder in de hoofdstraat maar geen minibus te zien. Enkel turkse mannen maken wat gebaren en opmerkingen maar ik versta er niets van. Vervolgens probeer ik in enkele ticketbureaus met handen en voeten uit te leggen dat mijn busje al vertrokken is en of ze de chauffeur niet even willen bellen. Maar het enigste resultaat is dat ze me een ticket proberen te verkopen. In dit deel van het land spreekt niemand Engels. Een dik kwartier later komt het minibusje dan toch terug het pleintje op gereden. De uitleg: de chauffeur wou snel nog even wat liters tanken dus reed naar een dicht bijzijnd tankstation. Bart protesteerde hevig maar de chauffeur zei dat ie maar enkele minuten nodig had. In het tankstation is de bus dan ergens met twee wielen in een onderhoudsput terecht gekomen en half gekanteld tot grote paniek van enkele franse dames. Het duurde dan uiteraard een tijdje eer de bus terug op 4 wielen stond.
Het leed is snel vergeten met een stukje belgische chocolade en de prachtige rit. Overstappen in Erzurum gaat ook min of meer vlot. Van zodra we de otogar (busstation) binnen komen worden we direct van alle kanten aangesproken waar we heen willen. Als we Kars vernoemen worden we mee genomen door een verkoper van een maatschappij die op Kars rijdt. Hij wijst even naar een mooie moderne bus dus we kopen een ticketje. Een beetje later blijkt dat we toch niet met de mooie bus mee mogen en we worden door verwezen naar het zoveelste minibusje. En dat zit natuurlijk al propvol. We mogen mee, onze bagage ook. OP het gangpad worden nog enkele plastieken krukjes gezet en ook die worden ingenomen. Zo wordt het loeiheet en is er weinig bewegingsruimte.
In Kars zoeken we even naar een hotel maar dan vinden we er ene die schappelijk van prijs is met koele ruime kamers en zelf tv.
We lopen nog wat rond in de stad, doen wat inkopen en dan beseffen we pas dat de ramadam al 2 dagen bezig is wat wij niet gemerkt hadden omdat we in de bergen zaten. Dat belooft voor de komende dagen.
De meeste toeristen komen hier om de oude armeense hoofdstad, nu niet meer dan ruines, Ani te bezoeken. We zoeken dan ook meteen uit hoe we daar geraken. Na wat onduidelijke informatie blijkt dat ene 'my friend' Mr. Ceçil dat allemaal wel zal regelen. Goed voor ons dus.
's Avonds eten vinden is iets moeilijker. De meeste restaurants zitten stampvol. UIteindelijk vinden we een pide restaurantje waar we een schamele Lahmaçun (een typische ramadam pizza) eten. Turken eten er meestal 4 of 5, wij hebben genoeg aan 1 want we zijn moe.
We kruipen dus vrij vroeg onder de lakens en hopen deze keer iets langer dan tot 5.00 h te slapen
No comments:
Post a Comment