Ook vandaag zijn we alweer vroeg uit de veren. En de nog steeds strakke wind maakt dat het nog erg koud is, zelfs nadat de zon al op is. Na een kort klimmetje (heel blij dat we dit gisteren niet gedaan hebben) komen we bij Deniz Gölü, een bodemloos meer want een expeditie duikploeg heeft de bodem nooit kunnen vinden. De omgeving is mooi en erg ruw dus we houden hier een kleine pauze. Daarna gaat het tot aan onze eindbestemming, 11 kilometer verder, bergaf. Het eerste anderhalf uur zakken we bijna duizend hoogte meters op ongemakkelijk terrein. Daarna vlakt het terrein geleidelijk aan uit. Ook hier houden we weer een korte pauze want door die helse afdaling en mijn voeten die door de natte kousen van de vorige dagen nogal week geworden zijn, staan mijn voeten in brand. Een bergbeekje brengt afkoeling. Op karakter zetten we de rest van de afdaling in. We passeren nog een kampplaats en worden uitgenodigt voor een theetje dat we vriendelijk afslaan. Ik vrees dat ik anders niet meer recht zal geraken. We werken de volgende kilometers aan een hels tempo weg. En uiteindelijk beginnen we de ene dagwandelaar na de andere tegen te komen dus dat betekent dat het eerste dorpje niet ver meer weg is. En inderdaad, nog voor de middag bereiken we Olgunar waar we ons op het eerste terras dat we tegenkomen installeren en de halve menukaart bestellen. Er staat een grote forellen bak. Bart zijn vis is dus zeer vers. Helaas moeten we na de lunch nog drie kilometer stappen. Intussen is de zon aan het branden en mijn pijnlijke voeten worden nog een beetje pijnlijker op de hete asfalt. De laatste meters zijn echt een lijdensweg. In Yaylalar is maar 1 pension en de eigenaar is meteen ook de eigenaar van de dorpswinkel en van de minibus dienst. We krijgen onderdak in een klein 'chaletje' maar nadat we goed en wel ons gerief uitgepakt hebben merken we dat dit houten huisje net over een bergrivier gebouwd is en dat dit huisje meteen ook een grote klankkast is. Ik merk ook dat ik de grootste blaren ooit op mijn voetzolen heb. Zelfs bart is onder de indruk. De rest van de dag breng ik met de voetjes in de lucht door en als ik moet stappen schuifel ik als een bejaard omaatje. ijdens het avondeten ontmoeten we Jos, een belg uit de kempen die hier een paar dagen was en morgen zowat de zelfde reisbestemmingen heeft als ons. We praten nog wat na over de tocht en zoeken dan onze klankkast op. Zelfs met oorstoppen in hoor je de rivier nog en als er dan ook nog eens redelijk wat spinnen in de kamer zitten en er 's nachts ene onder het laken kruipt op mijn arm is de nachtrust helemaal om zeep. We missen onze tent al.
No comments:
Post a Comment