We zijn al vroeg uit de veren en kijken reikhalzend uit naar de zon want het is koud. Helaas speelt de zon verstoppertje met de steeds opkomende een weg trekkende mist. Onze kleren, schoenen en kousen zijn helaaml nog niet droog dus vooral het stappen zal vervelend worden. We breken vlot ons kamp op want na onze vele trektochten zijn we hier al heel routineus in. De Israëli's besluiten om terug te keren van zodra de mist weg is want kleine broer heeft last van de hoogte. Ik raad hen aan om de Kaçkar van de andere kant aan te vallen. Je acclimatiseert dikwijls vlotter als je even op hoogte gaat, daarna afdaalt en recupereert en dan terug naar hoogte gaat. En op kaart lijkt het dat de Kaçkar vanaf de andere kant toegankelijker is.
Vanaf onze kamp plaats doen we geen moeite om het pad (dat haast niet bestaat) te vinden maar lopen met de gps rechstreeks naar ons volgende wegpunt. Het zonnetje breekt door en we schieten goed op zodat we voor liggen op het in het boek beschreven tijdsschema. Een steile col later is het optimisme al heel wat minder. Bij het afdalen komen we heel wat Israëli's tegen. Tegen 10h houden we halt wanneer een groepje (jawel) Israëli's ons thee aanbiedt. Ze hebben het zich gemakkelijk gemaakt op een grassige helling en houden een uitgebreide theestop compleet met theeketel, glaasjes, blikjes tonijn en chips. Wij verwonderen ons over de hoeveelheid brol zij meesleuren (maar genieten wel van de thee) en we verwonderen ons ook over de vele Israëli's. Blijkbaar is deze trek zeer populair voor hen omdat het niet zo ver reizen is en nog vrij goedkoop. Na deze theestop schieten we steeds trager op. Volgens de kaart moeten we nu een heel stuk afdalen en daarna weer een nog groter stuk stijgen. Wij vinden dit raar omdat het op kaart lijkt dat we een groot stuk kunnen afsnijden door ongeveer op dezelfde hoogte te blijven lopen. En ook de verschillende groepjes Israëli's vertelden ons al over een bestaande afkorting. Door de steeds terugkomende mist vinden we de afsplitsing echter niet en we besluiten om ongeveer recht op één van de volgende gps coördinaten af te lopen. We moeten daarvoor wel een col over maar die lijkt te doen. Twee uren later blijkt dit een monster van een col te zijn, veel steiler dan verwacht. Ik loop volledig dood en val halverwege de helling in panne. Ik glijd meer achteruit dan ik omhoog geraak. Gelukkig geraakt Bart wel boven en een kleine 20 minuten later komt hij mijn rugzak halen en geraak ik ook boven. Op de col zien we ons wandelpad, gezapig stijgend. Waarschijnlijk waren we een pak sneller af geweest zonder de afkorting. Er volgt nog een vrij riskante afdaling op veel losliggende stenen. We zijn intussen al 7 uren onderweg en de kamp plaats lijkt nog niets dichter. Het wandelpad verdwijnt weer, er steekt een harde koude wind op, de kaart is niet duidelijk en de gps coördinaten kloppen ook niet met de werkelijheid. We kunnen 2 richtingen uit, alle twee over een col. Bart besluit om zonder rugzak op verkenning te trekken. UIteindelijk vinden we zo de goede richting. Met de laatste energie heisen we terug de rugzak op de rug en een goede 45 minuten later bereiken we een mooi meertje met kamp plaatsen. Bart zit er helemaal door. Hij kan nog net helpen om de tent op te zetten. Ik heb nog net een beetje over en richt het kamp verder in. Ik sta erop dat we een grote pot soep leeg eten en uit de wind en in het warme namiddag zonnetje komen we terug bij positieven. Er komen intussen verschillende groepen trekkers uit de andere richting. Wij denken dat ze kamp gaan maken bij ons maar ze trekken allemaal verder, in tegengestelde richting dan diegene waar wij vandaan kwamen. Zo komen we dus veel te laat te weten waar de afkorting werkelijk ligt. Dju toch.
Later op de avond besluiten we om de Kaçkar zelf neit te beklimmen, vandaag is te zwaar geweest en we hebben al van verschillende mensen gehoord dat de weg naar de top toch niet ongevaarlijk is. Op en af zou de klim 6 uren duren en we zien het niet zitten om dit boven op onze volgende etappe te doen.
No comments:
Post a Comment