Mooie liedjes ...

UIteindelijk hebben we in de grampains toch niet geklommen. Weeral te duur. Onze eerste dag begonnen we met een bezoek aan het Aboriginal cultureel centrum waar Bart even met één van de mensen van 't centrum samen zit om wat basis kennis over de didgeridoo op te doen. Hij is er snel mee weg en kan geluid produceren, maar dan zal het nog jaren vergen eer je vlotjes kan spelen. Je moet er namelijk een speciale techniek voor ontwikkelen: ademen terwijl je ook lucht uit blaast, een beetje zoals doedelzak spelen (wat we ook niet kunnen). Vrouwen mogen geen didgeredoo spelen, dus ik krijg enkel een pvc buis en een stofzuigerbuis aan geboden.
In de namiddag bezochten we wat bezienswaardigheden: de typische uitkijk punten en watervallen met uiteraard geprepareerde paden van maximuum 2 km. We worden verwend en lui zo.
De volgende dag, meteen ook de laatste in de grampains besloten we een afgelegen site te bezoeken voor wat bushwalks en om aboriginal rotschilderijen te zien. Deze laatste waren niet zo indrukwekkend, er zullen er ongetwijfeld veel mooiere te zien zijn maar waarschijnlijk moeten we daarvoor de outback in. Daarna besloten we een wandeling te doen op zoek naar de klimmassieven en rotsen. De hitte is echter enorm en het lukte ons amper om evenveel vocht binnen te krijgen als we uit zweten. Door de hitte zat er precies ook lood in mijn benen.
Intussen moesten ook beslissingen genomen worden: hoe vullen we onze laatste dagen in? Tussen de grampains en Adelaide zijn niet echt veel uitschieters qua bezienswaardigheden, behalve een paar national parks. Optie 1 was om direct door te steken tot een 300 tal km voorbij Adelaïde naar Flinders Range, een schitterend national park dat ons al een voorproefje van de outback zou geven. Maar dat zou wel een lange dag rijden worden (> 12 uur) en een beetje zot om daar dan maar 1 dag te kunnen spenderen. Optie 2 is afzakken naar Kangaroo Island, een prachtig eiland met unieke fauna en flora, dat onder het Fleurieu schiereiland ligt, vlak onder Adelaïde. Helaas is de ferrie er naar toe gigantisch duur en het eiland te mooi om ook weer voor maar 1 dag naar toe te gaan. UIteindelijk besloten we om gewoon naar het Fleurieu schiereiland te rijden om nog wat zon, zee en strand mee te pikken. Er is daar ook net een nieuwe YHA jeugdherberg geopend in Port Eliot. De YHA wass weeral een schitterende jeugdherberg, erg kalm met leuke ruimtes. We houden de laatste dagen een rustig tempo aan dus veel stond er niet op het programma. Bart kreeg van de YHA uitbater een snorkel set mee dus we gingen eerst op zoek naar een mooie plaats voor hem om te snorkelen. Ik installeerde me met Kai op een klein strandje in Victor Harbor maar mag al snel op de rotsen vluchten wegens het opkomende tij. Bart had het ook niet onder de markt want zijn snorklemasker paste niet en zijn zwemvinnen waren te klein. Hij zag dus veel water, helaas meer in zijn bril dan door zijn bril. Zo miste hij net de zeehond die met hem een rondje wou zwemmen. Daarna besloten we om Kai in slaap te wandelen. Victor Harbor was in koloniale tijden de plaats van waaruit alle graan etc naar de rest van australië en de wereld werd verscheept. Het graan kwam per stoomtrein van het vaste land toe, maar vermits het stadje zelf in een baai ligt met vrij ondiep water, beschermd door een klein eilandje in de baai legden alle schepen aan op eht eilandje (granite island). Dat eilandje is met Victor Harbor verbonden door een lange houten pier waarover de goederen dan per paardentram naar de werf gebracht werden. De paardentram is nu een toeristische attractie. Plus een kleine kolonie pinguins heeft hier ook zijn nestplaats en elke avond komen de beestjes na een dag vissen op zee hier aan land, ook een toeristische attractie. Wij houden het bij een wandeling rond het eiland. Aan de oceaan kant zijn de golven alweer spectaculair en ter hoogte van de golfbreker doet ze verwoed pogingen om de toeristen op te eten. Hilarische fotomomenten want iedereen wil wel op een foto met een brekende opspattende golf op de achtergrond (totdat de golf voor een gratis douche zorgt). Wij lopen de golfbreker op want aan het eind zijn een paar zeehonden aan het spelen.
We zijn niet zo onder de indruk van het schiereiland, we vonden de oceaan hier niet zo mooi en de vele bebouwing met vakantie huisjes en appartementen geeft het een 'belgische kust' gevoel.
Vandaag dan besloten we om ons geluk nog eens met een cruise te proberen. En wat een hoogtepunt is dit geworden (ondanks het wederom bejaarde publiek). Net voor het schiereiland mondt de Murray rivier uit, 1 van Australiës belangerijkste rivieren die uiteraard alweer deftig om zeep wordt geholpen door klimaat veranderingen en door het over gebruik (door het tekort aan water hier in dit gortdroge land wordt teveel water uit de rivieren gehaald). Waar de Murray in de zee uitmondt is een gigantisch gebied met zandduinen, meren, laag waterland etc ontstaan met een constant spel tussen zoet en zout water. Onze boot is klein, maar voor 40 man. Onze gids is gepassioneerd en weet immens veel te vertellen over de omgeving, de dynamiek van dit waterlandschap, de fauna en flora. Via een sluis (om het zoet en zout water gescheiden te houden) varen we de meren op. Na een tijdje mogen we aan land voor een eerste wandeling, door de duinen naar de oceaan die hier wel weer prachtig is. De gids leert ons naar 'cockles' = schelpen te zoeken. Enkel diegene van een bepaalde grote mogen geoogst worden. De dapperen mogen ze rauw proeven maar tegen dat we terug aan de boot zijn heeft de stuurman een hoop schelpen bereid in een heerlijk sausje, veel beter dan rauw. Na de middag leggen we nog eens aan en verteld de gids uitgebreid hoe op de zoute onderlaag onder de zandduinen een grote bel (zoet water) regenwater opgeslagen is. We graven naar het water en het smaakt nog goed ook. Door deze grote zoet water reservoires leefden hier vele diersoorten en eetbare planten waardoor hier een welvarende aboriginal kolonie kon leven. Uiteraard tot de kolonisten vonden dat deze duinen veel beter geschikt waren om hun vee te laten grazen waardoor ook hier de aboriginals verjaagd werden. Deze site is nog altijd van groot belang voor de Aboriginals dus we mogen van de gids enkel op bepaalde plaatsen lopen (en inderdaad, we zien verschillende menselijke beenderen liggen). We leren heel wat bij over de gebruiken, veel beter dan een museum. We zijn uteindelijk erg blij dat we deze cruise nog meegepikt hebben en uiteraard was Kai weer de publiekslieveling bij de oudere dametjes en heren.
Na een uurtje rijden zijn we dan uiteindelijk aangekomen in Adelaïde, onze eind bestemming. We hebben intussen al de auto leeg gemaakt (die een stort was na een maand uit de koffer te leven) en nu moeten we nog zien uit te vinden hoe we alles in de valiezen gaan krijgen. Morgen moeten we de auto nog kuisen en dan gaan binnen brengen. Daarna nog wat de stad verkennen en dinsdag ochtend moeten we helaas al terug naar huis.