Melbourne

Het Wilsons Promontory NP wordt door velen als één van de mooiste nationale parken van Australië gezien. Wij waren een beetje sceptisch, want ze zeggen dat hier van alles. We vertrokken met spijt uit het hostel, in druilerig weer. Tegen dat we een paar tientallen kilometers verder waren, in het national park regende het al, maar zelfs in de regen konden we al zien dat het inderdaad een prachtig park was. Helemaal niet vlak zoals ik van dit schiereiland verwacht had maar met vele heuvels, rotspartijen, bossen, baaien en stranden en eilandje. Zoals steeds ook hier weer een prima visitor centrum waar we van alle nodige informatie voorzien werden (in elk NP krijg je vollop folders en kaarten). We besloten om naar een top van een 'berg' te wandelen om een 360° uitzicht te hebben. We komen intussen nog enkele anderen uit het hostel tegen: Anna, een Spaanse van 25 jaar die haar vader nog maar een jaar geleden voor het eerst zag, en haar vader Fabrizzio. Hij is namelijk een Australische italiaan die in zijn jeugdjaren door Europa gereisd heeft en blijkbaar toen even voor de charmes van een Spaanse is gevallen. En ze hebben elkaar een jaar terug voor het eerst ontmoet en reizen nu samen door Australië. Nama, een Israëlische die in Tasmanië woont en hier een paar dagen een trektocht doet. En dan nog een duitser die nogal met zijn hoofd in de wolken loopt.
Als we boven op de berg staan en het laatste stukje rots over klauteren hebben we zoals iedereen een heel groot 'wow' effect. Indrukwekkend zicht en met ster zowat het mooiste dat we al gezien hebben. Helaas jaagt een grote dreigende regenwolk ons al veel te snel van de top. Nadien nemen we afscheid van Anna en haar vader en wij trekken naar 'Squeaky beach' of 'piepend strand' zo genoemd omwille van het geluid het strand maakt als je erover loopt. En dat komt omdat alle zandkorrels een beetje van dezelfde grote zijn...
Het strand zelf is stralend wit, heeft rood getinte rotsen en beukende golven...prachtig. Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en onder stralende zon rijden we door naar Melbourne. Ik heb een kaart in de wegenatlas waarop Melbourne (stad van 5 miljoen inwoners) niet veel groter is dan een paar vierkante centimeters. Aan de hand daar van moet ik de weg naar de jeugdherberg vinden, en we rijden maar één keer fout (maar toch in de goede richting), behalve in de laatste 500 meter tot het hostel geraken we helemaal vast in de wirwar van zijstraten.
De omgeving rond het hostel is gelukkig wel heel rustig. We kunnen de auto hier een aantal dagen parkeren en de stad per openbaar vervoer verkennen. Veel dagen hebben we hier niet gepland en dat is mischien wel jammer want er is heel wat aan cultuur te zien hier. Er is een blijvende rivaliteit tussen Sydney en Melbourne en we kiezen toch de kant van Melbourne. De stad is minder druk en verstikkend dan Sydney en lijkt zelfs Europeser. Wij houden er alvast van.
Donderdag hebben we heel wat tijd gespendeerd in de Fitzroy wijk, niet toeristisch maar met allerlei kleine cafeetjes, gallerijtjes, vintage en lokale designers winkeltjes. 's Avonds trokken we dan naar Federation Square, waar altijd vanalles te doen is en daar konden we in open lucht op groot scherm van een Bollywood movie (Bollywood = indische hollywood, typsiche films met veel dansen en zingen) genieten, helaas niet tot het einde want 't was al na bedtijd voor Kai. Gisteren bezochten we dan de botanische tuinen, de Queen Victoria market en wandelden wat door verschillende wijken. Deze morgen gingen we nog op zoek naar een didgeridoo voor bart (een echte en geen 'made in China'), bezochten de toeristische St Kilda wijk (niets voor ons) en daarna zat ons bezoek aan MElbourne er al weer op.
Intussen zijn we dan begonnen aan de 'Great ocean road' een paar honderd kilometer bochtige wegen die vlak langs de oceaan lopen met prachtige door de golven uit gesleten rotsformaties en vele surfstranden. Daarna trekken we terug het binnenland in, richting Adelaïde want de eindmeet is in zicht, onze dagen in Oz zijn geteld :(