Koala's

Nog maar eens over het weer, dat bizar is voor de tijd van het jaar. De laatste dagen zijn hier een paar fikse onweders gepasseerd met in Melbourne hagelstenen zo groot als duiveneiën. In het hostel in Lakes Entrance (nog steeds in Victoria's meren district, langs de kust) zitten een paar vissers (getatoëerde ruwe bolsters met blanke pit) die hier langere tijd verblijven, en die zijn de laatste paar nachten niet kunnen uit varen wegens het weer. Ook vannacht varen ze niet. En ze zijn veel betrouwbaarder dan de gemiddelde weerman: ze kijken naar een wolk en weten meteen of er brokken van komen of niet. Er was trouwens voor deze namiddag ook een zwaar onweer met hagel voorspeld maar die is uit gebleven, al hebben we uit voorzorg de auto onder een afdak geparkeerd. Het werd in tegendeel een hete vochtige dag. We wilden een bootje huren om via de meren naar de verschillende eilandjes en de overgang naar de oceaan te varen, maar de verhuurder raadde af om zo ver te gaan, wegens de voorspelde storm. We zijn ook niet in de national parks geraakt. Vanuit 1 van de meren/baaien kun je als voetganger gratis met de ferrie oversteken naar Raymonds island en daar zaten volgens de reisgids een hoop koalas in het wild. Wij sceptisch natuurlijk want in het Koala Sanctuary park in Sydney beweerden ze dat je bijna geens kans hebt om ze in het wild te zien. En inderdaad, we zagen ze niet onmiddellijk maar na een beetje wandelen door de wijken met bomen en vakantiehuisjes, ontdekten we de eerste koala, soezend in zijn eucalyptus boom...fotomoment natuurlijk. Terwijl we in een andere boom nog een koala vinden komt een oudere heer met een hondje langs. Hij spreekt ons aan (Kai trekt veel mensen aan) en vermits de koala nogal inactief is toont hij hoe je de arme beestjes tot actie dwingt door eens met een tak tegen de stam te slaan. Bovendien stuurt hij ook nog eens zijn schoothond de boom in. Op dat moment nog verbazingwekkender dan de koala, ik heb nog nooit een hond gezien die in een boom klimt. Ik hoor aan zijn accent dat hij Nederlander is en inderdaad: hij, John Kuipers, is 35 jaar geleden uit friesland geëmmigreerd. Op één of andere manier komt het gesprek al snel op het slechte brood (toastbrood) hier en prompt worden we mee getroond om het betere brood te proeven in zijn huisje. Hij heeft hier op het eiland namelijk een optrekje gebouwd, voor hem alleen, vrouw mag enkel eens op bezoek komen. Hij vertelt languit over zijn leven (schipper, botenbouwer etc), zijn familie (we krijgen bijna heel de financiële historie van zoon, dochter neven en nichten te horen) enzv. Wel heel plezant en weeral eens een teken van hoe vriendelijk de mensen hier zijn. Je wandelt gewoon rond en je kunt zo een gesprekje aanknopen met iemand die aan zijn tuinhekje staat of aan zijn boot aan het prutsen is.
Nadien wandelen we verder op zoek naar nog koalas en we spotten de ene na de andere, elke koala alleen in een boom. Eentje heeft zelfs amper schrik en zit ons een meter boven mijn hoofd nieuwschierig te observeren. Hij laat zich dan ook gewillig filmen. Zoveel mooier in het wild dan in zo'n dierenpark.
Op die manier gaat de middag vlot voorbij dus we besluiten om in Lakes entrance te slapen ipv al richting Melbourne te rijden. We pikken bijna een aziatisch lifter op. Als ik vraag waar hij heen wil, antwoordt hij apetrots in gebrekkig engels: Sydney! De arme ziel weet amper waar hij ergens is en beseft blijkbaar niet dat Sydney nog meer dan 600 km (of meer dan een dagreis) verder ligt. Lachend leg ik uit dat we maar 10 km verder gaan en hij besluit vriendelijk om toch niet mee te rijden.
In het hostel ontmoeten we weer een hoop buitenlanders en de vissers. Eentje, een verdwaalde Texaan trakteert zelfs op een hoop vers, zelf gevangen tiger prawns (iets gelijk scampis)...lekker!!
UPDATE:
Gisteren bleek alweer een veel betere dag dan verwacht, wel heel erg winderig. We maakten een lange wandeling door de bush tussen strand en meren en keerden daarna terug over het strand (90 mile beach). Door de wind leek het wel of we gezandstraald werden. Daarna bezochten we nog een Aboriginal Keeping place, opgezet om de huidige generaties over hun voorouders (die bijna volledig uitgeroeid werden) te vertellen. De Aboriginal man gaf ons daarna ook nog een uitleg over didgeredoos en verwees ons door naar een paar goede adresjes in Melbourne.
Het hostel waar we daarna naar toe gingen is een juweeltje. Een klein huisje met drie kamers, dus we zijn maar met een paar mensen en dat maakt het heel gezellig, jammer genoeg zijn ze voor de komende dagen volboekt dus we kunnen niet blijven. Straks gaan we nog wandelen/trekken in één van de mooiste national parks van Victoria en hopen dat het weer een beetje meewerkt want al het beloofde water boven Lakes Entrance dat wij niet kregen hebben ze hier, 200km verder gehad, en meer zou volgen (er worden hier nog steeds straffe verhalen verteld over het slechte weer in Melbourne). Vanavond rijden we dan door naar Melbourne.