Great ocean road

Onze great ocean road trip zit er ook al weer op. We begonnen er aan, na Melbourne met een overnachting in de jeugdherberg van Lorne, kleine houten gebouwtjes in cottage stijl, in het regenwoud. Helaas weer een weekend dus veel zingende aussies in de buurt. De dag erna uiteraard gewekt door een concert van kaketoe gekrijs (en Kai kan al heel goed zo'n beest imiteren, net echt) maar we hadden maar een korte trip gepland, 40 km. Helaas was het national park dat we wilden bezoeken gesloten voor toeristen omdat ze gecontroleerde branden aan het opzetten waren (als preventie tegen de grote bosbranden en ter regeneratie van het woud worden het struikgewas en lage planten door de parkrangers af gebrand). Streep door de rekening dus een ganse dag lekker nietsnutten in het vooruitzicht. Tegen de middag arriveerden we al in Apollo Bay, onze overnachtingsplaats. De jeugdherberg is nog maar een paar jaar oud, en een prijzen winnend 1,5 miljoen euro pasief huis en bovendien een schitterend staaltje van moderne architectuur. Wat een zalige plaats om een dagje te niksen. Onze kamer heeft een eigen balkon en terwijl Kai een middagdutje doet en Bart oefent op de didgeredoo installeer ik me met een roddelboekje op het balkon.
Het huis zelf is erg interessant en zo gebouwd om in de winter maximaal warmte binnen te krijgen en in de zomer maximaal te koelen (zonder airco). Er zijn overal ruimtes met gigantische hoeksalons, bankirai terassen, een kruidentuin...jammer dat we ook hier maar 1 nacht blijven. Na wat niksen doen we nog een korte strandwandeling en genieten van een lekkere pasta schotel bij zonsondergang op het dakterras. Life is beautifull that way...
Met spijt verlaten we de volgende ochtend het hostel en trekken verder de great ocean road op. Al snel is 't file rijden wegens de grote hoop bange puiten en karavans. Ongelooflijk hoe de doordeweekse australiër en toerist schrik heeft van wat hellingen en bochtige wegen. Gelukkig krijgt Bart er af en toe genoeg van en onderneemt waar het kan wat riskante inhaalmanoevres. UIteindelijk is het beter zo want in een kolonne dicht opeen rijdende autos waarvan de helft van de bestuurders plots remmen zonder reden (heeft ook veel te maken met de automatische versnellingsbak waar de meesten niet van beseffen dat ze ook een stand voor bergop en bargaf hebben) is veel gevaarlijker.
Langs de great ocean road heb je verschillende rotsformaties waar het kolkende zeewater de zachtere rots heeft weg gesleten. Om de zoveel kilometer zijn er dus parkings met uitzichtpunten en toeristen. Gelukkig doen de meeste toeristen alleen de meeste bekende (brochure materiaal) stops zodat we de rest meestal voor onszelf hebben. Aan de laatste stop ontdekken we door over een muurtje te klauteren een grote rotspoel die een beetje op een rand hangt met daaronder de beukende golven van de oceaan. Het water is warmer dan dat van de oceaan en bart laat zich tot een zwempartijtje verleiden, in adamskostuum want de zwembroeken liggen in de auto. Net wanneer hij het water wil in springen komt een groepje toeristen om de hoek. Hilarisch moment...betrapt...en vereeuwigt met hun fototoestellen.
Tegen de avond slaat het weer helemaal om en krijgen we zelfs regen. We hebben de great ocean road achter ons gelaten en we zijn gestopt in een reservaat in een grote vulkanische krater en daar zien we onze eerste emu's (een soort struisvogelachtig beest, één van australiës nationale trotsen). Volgens de man van het visitor centre zouden er ook grote hopen kangaroos moeten tevoorschijn komen maar die laten het afweten. Een groepje witte zwitsers (pas in het land) spotten hun eerste koalas en stormen in volle vaart op het beest af. Van schrik kruipt het beest in de verkeerde boom (naaldboom ipv zijn geliefde eucalyptus boom). Na een tijdje komt het beest er uit en prompt komen de zwitsers er weer op af. Het beestje twijfelt even: aanvallen of toch maar uitwijken. Gelukkig het laatste en vindt het dan toch zijn boom. Ik vertel de zwitsers dan maar dat alhoewel het beestje er erg lief uit ziet het toch geen katje is om zonder handschoenen aan te pakken. Als het zich bedreigd voelt kan het gemeen krabben en bijten.
Helaas is het al te laat om nog te wandelen en we besluiten de volgende dag terug te keren. De jeugdherberg is een teleurstelling, na het schitterende huis van de vorige nacht.
Vandaag dan hebben we nog een paar wandelingen in het reservaat gedaan om daarna door te steken naar de Grampains, bergachtige rotsformaties dieper het binnenland in. We hopen hier te kunnen klimmen. We blijven hier alvast een paar dagen om van de mooie natuur te genieten. Ook deze jeugdherberg is weer een ecologisch huis, met zonnepanelen, allerlei water besparende maatregelen, composterende kippen etc. En eindelijk...echte kangaroos (geen kleinere walibis, pottoroos of dergerlijke)
Daarna weten we nog niet goed hoe we verder reizen. We hebben dan nog een grote week en tussen hier en Adelaïde zou niet veel te zien zijn. We gaan nog een goed