Onze laatste verre reis is alweer bijna een jaar terug :((
De rest van onze vakantie in 2007 brachten we voornameijk door in het zuiden van frankrijk: Russan, Seynes, Dentelles etc. Ook wat lange weekends Bleau en een intermezzo frankenjura
Begin december bleef het maar kriebelen en na al die zon vakanties was de honger naar kou, sneeuw en ijs gigantisch. Op zoek naar de ijsklimlocatie dus met 1 voorwaarde: 100% ijszeker. Nu ben ik sinds de vroege kinderjaren al zo'n 17 keer in karinthië, oostenrijk geweest. Bij een korte zomertrip in 2006 hadden we al opgemerkt dat het oord waar ik zovele vakanties sleet in de winter blijkbaar het eldorado is voor ijsklimmen, niet onlogisch vermits dit maltadal ontzettend waterrijk is. Het gasthof waar mijn ouders vaak gaan had nog een appartementje tegen zeer democratische prijzen dus de keuze was snel gemaakt: weg met kandersteg, Cognes, la grave. Maltatal, here we come.
En gelijk hadden we. Vanaf vroeg in Duistland toonde het landschap mooi wit onder een stralende maar ijskoude zon. 0ns dal van bestemming helaas was maagdelijk...onbesneeuwd. Geen nood, dat maakt het aanrijden (de watervallen liggen vrij hoog) en de aanloop alleen maar makkelijker. Vermits de meeste watervallen (die we online vonden) in jacht gebied liggen en de jacht pas op 31 december afsloot brachten we de eerste dagen op de latten en het board door. Mijn eerste keer op latten na een paar jaar zonder leverde direct dicht contact met de sneeuw (lees tot ijs aangekoekte sneeuwkanon sneeuw) en de eerste uren moesten dus terug op de blauwe pistes gespendeerd worden, terug op de skis leren vertrouwen. Voor Bart ging het veel erger, hij is beginnend snowboarder en lag meer tegen de sneeuw dan op zijn board. Zijn gat en knieen en ellebogen zagen blauwer dan een bergmeer. Maar al gauw ging het goed, rode pistes werden steeds vlotter overwonnen en ook zwart ging zonder vallen.
En dan eindelijk 2 januari, de rush naar de ijsvallen, samen met een hele hoop andere duitsers, zwitsers, hongaren, tsjechen etc. Gelukkig zo'n groot aanbod dat er wel altijd een vrije ijsval te vinden was. Helaas was de topo uitverkocht en onze gedownloade topo eerder beperkt. Daarmee belanden we de eerste dag niet op de vooraf uitgekozen ijsval met WI3 quotatie maar op zijn naaste buur die al in de eerste lengte een schoon 85° ijsgordijn had. Werd het even zwart voor de ogen want de conditie is met de feestdagen fel achteruit gegaan en de door onze gastheer rijkelijk uitgedeelde schnaps zal er ook wel voor iets tussen zitten. Tijd vliegt, vooral als je 150 m ijsklimt en de laatste rappel werd afgerond in het schemerdonker. De zeer steile afklim door het bos werd een ware kamikaze stukje, gems stijl. De volgende 2 dagen helaas rustdag voor mij wegens moe en ziek. Bart en bart(kameraad die mee was) trokken er dan maar met zijn 2 op uit voor een dagje ijsklimmen, beetje mixed en warempel zelfs gewoon klimmen. Gelukkig kon ik op onze laatste dag terug mee maar omdat we nog een lange rit voor de boeg hadden besloten we geen meerdere lengtes te doen maar wat korte zwaardere stukjes (en de bijhorende filpjes). In de voormiddag eerst nog wat geoefend (mijn eerste korte stukje voorgeklommen en zelf de vijzen gedraaid) en in de namiddag korte stukjes technisch (dunne ijsplakjes en pegelgordijnen die met finesse moeten behandeld worden) met een stevige portie mixed. Opgeblazen armen gegarandeerd. Mooi, mooi en natuurlijk veel te snel gedaan.
Samengevat: het maltadal is inderdaad een ijsklim mekka (mischien mag er iets meer mixed tussen zitten) en is zeker de moeite waard. Neem daarbij de gastvrijheid en de democratische osstenrijkse prijzen, de nabijheid van niet overbevolkte skipistes en het plaatje klopt!
De goesting is echter nog groot dus we hopen binnenkort nog eens te gaan voor een lang weekendje of wie weet een weekje ijsplezier.
